Arjan's blog

Patrick Nullens vertelt in ‘ Voorganger, durf in de spiegel te kijken ’ over leiderschap in de kerk. In dat artikel zegt hij, dat de drie westerse christelijke tradities de nadruk eenzijdig leggen op één van de drie ambten (priester, profeet en koning). Met de drie westerse christelijke tradities bedoelt hij de reformatorische, rooms-katholieke en de evangelische traditie. “Ze hebben alle drie een belangrijk waarheidsmoment (..), maar die drie ambten horen bij elkaar.” Het artikel ‘ Meer aandacht voor het leven hier en nu ’ maakt melding van de promotie van Hans Burger over het ‘in Christus zijn’. Daarin staat o.a. het volgende: “Burger signaleert in zijn uitwerking (AG: uitwerking van het thema ‘in Christus zijn’) dat verschillende christelijke tradities verschillende accenten leggen als het gaat om leven in gemeenschap met Christus. De reformatorische traditie benadrukt het werk van God, de rooms-katholieke de activiteit van de kerk, de evangelische de keuze van de mens, de charisma

Ik noemde het al eerder: maandag 15 december is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. In de al eerder genoemde artikelen in het RD en ND doet Burger ook uitspraken die richting geven aan evangelisatie . In het RD zegt Burger: “In Christus zijn is absoluut noodzakelijk, is ook een ervaringswerkelijkheid. To be or not te be, in Christ, that’s the question. Wat heb je anders nog te vertellen, ook aan mensen buiten de kerk? Juist hierin kunnen ook mensen in onze postmoderne cultuur een échte identiteit vinden.” En in het artikel in het ND ‘ Delen in lijden en overwinning van Christus ’ zegt hij: “Wil de kerk in een postmoderne samenleving prikkelend zijn, en Christus in mensen gestalte krijgen, dan moet je meer willen doen dan bewijzen dat ‘christenen ook leuke en normale mensen zijn’. Het gaat om meer dan het gewone: dat je niet alleen je vrienden groet, maar ook je vijanden.”

Ik noemde het al eerder: maandag is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. Ook het ND doet daarvan verslag in het artikel ‘ Meer aandacht voor het leven hier en nu ’. Op de vraag wat de studie Hans Burger persoonlijk gebracht heeft antwoord hij zo: “De verbondenheid met Christus is zo'n centrale notie. Het bepaalt je identiteit, geeft richting aan prediking en pastoraat. (…) Het licht is aangegaan.” Anders gezegd: spiritualiteit bepaalt je identiteit, geeft richting aan je leven, je gedrag en overtuiging, etc. Verbondenheid met Christus is dus echt van fundamenteel belang. Al het andere komt daaruit voort. Laat dan ook de concentratie daarop gericht zijn: verbondenheid met Christus, christelijke spiritualiteit. Dan gaat het licht aan, en word je een lichtend licht.

Op mijn weblog van dinsdag noem ik het al: maandag is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. In het artikel in het Reformatorisch dagblad ‘ Om het hart van de christelijke identiteit ’ zegt Burger het volgende: “Voor veel mensen is Jezus Iemand uit het verleden geworden – Die voor onze zonden is gestorven, maar verder?” Dat is een element dat ook Jos Douma noemt op zijn blog van dinsdag 18 november 2008 (Zijn in Christus). Ik citeer: “Tegen die achtergrond is het ook geschreven: de zorg om een geloofsbeleving waarin de persoon van Christus naar de marge is gedrongen. Dat herkent Hans Burger in de praktijk van het gemeentewerk en ook ik merk nog heel vaak hoezeer de geloofsbeleving van christenen als het gaat om het kennen van en leven met Christus is versmald tot alleen maar de vergeving van zonden: Jezus is een figuur uit het verleden die voor mijn zonden aan het kruis is

Gisteren is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘ in Christus zijn ’. Via de webblog van Jos Douma (18 november), die van ‘ volgeling ’ en een artikel in het Reformatorisch dagblad ‘ Om het hart van de christelijke identiteit ’ werden we daar al eerder over geïnformeerd. Bij één element wil ik nu stilstaan: “De notie van het zijn in Christus , het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde”, zegt Burger in het RD. Hoe komt dat? Burger zegt daarover: “In de vrijgemaakte kerken is er vanouds de angst voor subjectivisme.” Het staat er zo ‘nuchter’: “… het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde.” Ik moet eerlijk bekennen, ik zelf kan er moeilijk ‘nuchter’ onder blijven: het hart van het evangelie, dat wat geloof écht geloof maakt, leefde onder ons eigenlijk n

Ton de Ruiter is, op eigen verzoek, geen predikant meer, omdat hij het niet eens is met de gereformeerde rechtvaardigingsleer. Maar waar gaan de wegen nu uit elkaar? Waar gaat deze ‘kwestie’ over? Hier het vervolg op mijn weblog van gisteren. Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis De predikant Jaap Oosterhuis probeert vervolgens in zijn ND-artikel ‘ Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis ’ iets te corrigeren in het denken van De Ruiter. “Het is duidelijk dat er meer van het kruis te zeggen valt dan dat Jezus plaatsvervangend stierf voor onze zonde. Overwinning van de kwade machten, zoals de Ruiter het noemt, is een belangrijk aspect dat misschien wel wat ondergesneeuwd is in de gereformeerde traditie.” Oosterhuis geeft vervolgens een Bijbelse onderbouwing van de betalingsleer, leer van de plaatsvervanging (rechtvaardigingsleer). Hij besluit het artikel met: “Ik hoop dat hij (AG: De Ruiter) terugkomt op zijn eenzijdige visie op het kruis. Wellicht is er dan ook meer ruimte voor hem om

Ton de Ruiter is, op eigen verzoek, geen predikant meer, omdat hij het niet eens is met de gereformeerde rechtvaardigingsleer. Maar waar gaan de wegen nu uit elkaar? Waar gaat deze ‘kwestie’ over? Predikant uit ambt na moeite met leer In het ND-artikel ‘ Predikant uit ambt na moeite met leer ’ staat het volgende: “Hij (AG: De Ruiter) zegt al jaren geboeid te zijn door de tweedeling rechtvaardiging en heiliging , waarin de gereformeerde traditie volgens hem een accent op het eerste legt en hij zelf al lange tijd een accent op het tweede. Het gaat God om heiliging. De rechtvaardiging beschouwde ik als de opstap. Maar na recent studieverlof zegt hij ontdekt te hebben dat de rechtvaardigingsleer niet Bijbels is.” Wat houdt die rechtvaardigingsleer dan in? “De gereformeerde leer van de rechtvaardiging stelt dat Jezus stierf voor de zonden van de mensen en dat zijn lijden en sterven een betaling van schuld en straf is aan God.” Mijn ‘ja’ zonder Gods ‘ja’ is luchtfietserij Wat is dan het bez

In de zaterdagkrant van het ND kwam ik Patrick Nullens tegen in verband met een studiedag aan het ETF over leiderschap in de kerk. In het artikel ‘ Voorganger, durf in de spiegel te kijken ’ lezen we hoe Patrick tegen leiderschap in de kerk aankijkt. Nullens geeft aan, dat kerken van het bedrijfsleven mogen leren door kritisch na te denken over leidinggeven en over jezelf (als leidinggevende). “Voorgangers moeten in de spiegel durven kijken.” Hij legt het leiderschap van de kerk naast het drievoudig ambt van Christus: priester, profeet en koning. Nullens vraagt zich steeds meer af of die drie ambten in één persoon te verenigen zijn. Hij denkt van niet. Jos Douma geeft op zijn weblog hem daarin gelijk. Ik denk ook dat het nauwelijks te doen is voor een ambtsdrager/voorganger om als geestelijk leider priester én profeet én koning te zijn. Dat is niet erg, als in een leiderschapsteam de combinatie van de drie aandachtsgebieden maar voldoende aanwezig zijn. Probleem daarbij is wel, dat e

In de eerste preek uit de serie van drie over 2 Korintiërs 3 : 18 geeft Jos Douma een antwoord op de vraag: Wat is het hoofddoel van de mens? Het antwoord is: “God verheerlijken en je voor eeuwig in Hem verheugen. (…) En Jezus zelf heeft er over gezegd: Ik wil, dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn, om mijn heerlijkheid te aanschouwen, die Gij Mij gegeven hebt ( Johannes 17 : 24 ). Dit is het ultieme verlangen van Jezus Christus. Dat wij bij Hem zijn. En dat wij zijn luister aanschouwen. En in de hemel mogen we dat in volmaaktheid doen. Maar ook hier op aarde mogen we ons daar volkomen op richten. Want, dit, lieve mensen, dit is onze bestemming.” Ik moet bekennen, dat ik pas sinds een (beperkt) aantal jaren door heb, dat dit ook voor mij het hoofddoel is in mijn leven. Het is best wat laat te noemen als je pas na je veertigste het hoofddoel van je leven ontdekt. Heb ik dat gemist in mijn “jeugd” of is, wordt onvoldoende verteld, dat verzoening, vergeving, rechtvaardiging, vrede, he

Ook een ander artikel in het ND van afgelopen zaterdag gaat over spiritualiteit: ‘ Laat kerk aansluiten bij spirituele zoeker ’. In dit artikel gaat het o.a. over de waarde van spiritualiteit die samen beleefd wordt en dus niet alleen als individu. “Deze saamhorigheid kon de kerk in het verleden nog bieden. Die kerk, die eeuwenlang dé plek was om naar toe te gaan voor religieuze en spirituele Europeanen, kan blijkbaar in haar huidige vorm de hedendaagse spirituele omnivoren die meer en meer zoeken naar saamhorigheid, niet boeien of bereiken.” Dat is raar! Er wordt massaal gezocht naar spiritualiteit en de kerk als meest voor de hand liggende vindplaats van spiritualiteit is daarbij geen “marktpartij”. Hoe komt dit? Graham Tomlin noemt in zijn boek ‘ De kerk die prikkelt ’ twee reden van deze mismatch. De eerste is dat grote delen van de christelijke theologie in strijd zijn met het postmodernisme. Als tweede en belangrijkste reden noemt hij: “het probleem dat de kerken moeten onderkenn

In het ND van afgelopen zaterdag zijn meerdere artikelen opgenomen die gaan over ‘spiritualiteit’ Eén van die artikelen kreeg het opschrift ‘ Spiritualiteit geeft smaak aan leven ’ mee. Dit artikel is een verslag van een toespraak van hoogleraar theologie Frans Maas die als thema meekreeg: ‘Spiritualiteit: luxe of noodzaak?’. Maas gaf in zijn toespraak aan, dat het geloof op drie manieren, op drie niveaus vorm en inhoud gegeven kan worden. 1.Op dit niveau draait het om kennis, om feiten, om de verhalen uit de Bijbel (leer). 2.Hier gaat het om hoe je leeft, om je doen en laten dus (regels). 3.Op dit niveau gaat het om het verlangen, de laag van je emoties, van je hart. “Het is op dit derde niveau dat spiritualiteit zich afspeelt.” Als je een van deze drie manier van geloven verabsoluteert, ontstaat er volgens Maas een tekort. Iemand die alleen maar is gericht op de leer wordt een betweter. Iemand die alleen maar gericht is op de regels wordt een moralist. En iemand die alleen maar ger

Aad Kamsteeg schreef vorige week in het ND o.a. over contextualisatie: ' Met Gods ogen door je eigen wijk '. In onze kerkelijke gemeente bracht Kees Haak (universitair docent Missiologie aan de TU te Kampen) in zijn toespraak over ‘ de Derde Kerk ’ het belang van contextualisatie al eerder onder de aandacht. Kamsteeg geeft een omschrijving van het begrip contextualisatie: “Als kerk houd je rekening met de eigen aard van de cultuur waarin je woont en werkt. Je weet wat er bij je buren, collega’s en sportvrienden leeft. Je doet je best de Bijbelse boodschap te laten landen in de vragen en zekerheden, teleurstellingen en ambities, twijfels en overtuigingen van de mensen binnen en buiten je kerk.” In het artikel staat ook een heel duidelijk voorbeeld van contextualisatie. Kamsteeg vergelijkt de Redeemer Presbyterian Church (kerk waar Tim Keller voorganger is) in Manhattan met de Infinity Church in South Bronx. Twee kerkelijke gemeentes in New York, die tot hetzelfde kerkverband beh

De recente aandacht voor regels in de kerk deed mij teruggrijpen naar een artikel uit het ND van Peter Bergwerff: ' De ontmaskering van het zelf doen '. In dat artikel bespreekt Peter twee boeken uit de bestsellerlijst van de New York Times: In alle redelijkheid (vertaling van The Reason for God) – Tim Keller en De uitnodiging (vertaling van The Shack) – William P. Young. Aan het eind van het artikel schrijft Peter: “Door beide boeken, hoe ongelijksoortig ook, loopt eenzelfde rode lijn, (…). Die lijn is: zonde is ten diepste je hoop vestigen op jezelf en je eigen morele prestaties. Ook christenen kunnen daar wat van: je Verlosser voorbijlopen door je krampachtig aan alle Bijbelse regels houden. (…) Maar het evangelie wil het tegendeel zijn van religie . Het is een relatie . Een relatie van liefde tussen God en mensen, waarin deze zijn onafhankelijkheid opgeeft en voor de Ander gaat leven (AG: spiritualiteit ). En waarin hij zo als het ware deel krijgt aan de wederzijdse ‘intern

In het ND van gisteren reageert Aad Kamsteeg op het vertrek van Ton de Ruiter als predikant: ‘ Grote Ruil is krachtbron voor levensheiliging ’. Dat is interessant, omdat Aad en Ton in de jaren negentig samen het land doortrokken, spreekbeurten hielden en congressen organiseerden over genade, missionair gemeente-zijn, heiliging e.d. Kamsteeg is het niet eens met De Ruiter: voor Kamsteeg is de Grote Ruil (= de Here Jezus kreeg wat ik verdiende en ik krijg wat Hij door zijn volmaakte leven verdiende) de krachtbron voor levensheiliging. Boeiend vind ik het te lezen welke elementen er uitsprongen bij hun (geestelijke) ontdekkingstocht. Kamsteeg spreekt in dit verband bij voorkeur niet over een heiligingsbeweging, maar over een genadebeweging (Grace Invest). • Kennis over God is nog geen kennis van God. • In Christus ontstaat vrijheid en verdwijnt activisme. • Geloof werkt: de Heilige Geest is zo sterk dat een door Hem opnieuw geboren mens God als zijn hoogste geluk en vreugde kan leren ke

Bij mijn blog van afgelopen maandag vraag ik graag aandacht voor een verhaal, een verhaal ter illustratie. Een verhaal zoals ik dat ooit las in het ND op een paginagroot artikel ‘ Tegengehouden in de Marnixstraat ’ (d.d. 4 september 2004). Een verhaal dat ik zo bijzonder vond, dat ik het artikel toen uitknipte en heb bewaard. Het artikel gaat over het homoseksuele verleden van Richard Oostrum. Richard vertelt in dit artikel, dat toen hij tot bekering kwam, hij een nieuwe identiteit kreeg in Jezus Christus. Ook vertelt hij, dat hij nu nog niet helemaal vrij is van homoseksuele gevoelens. Hij geeft aan, hoe hij met deze gevoelens, met deze verleidingen nu omgaat. Het artikel zegt het volgende: “Hij heeft een soort stelregel ontwikkeld voor de omgang met verleidingen. Het domste wat je kunt doen is verkeerde gevoelens koesteren. En gevaarlijke situaties moet je vermijden. Dringt de verzoeking toch je leven binnen, ga dan niet tegen je gevoelens vechten, maar zoek God op dat moment. ‘Het l

Afgelopen zondag 23 november (dienst van 11.00 uur) hoorde ik een preek naar aanleiding van Zondag 21 van de Heidelbergse catechismus (vraag en antwoord 56). De preek handelde over ‘vergeving van zonden’. Uitgangspunt bij deze preek was Romeinen 3 : 25 – 26 . De predikant, ds. Heij, gaf er een bijzondere invulling aan: “Strijden tegen de zonde is vooral strijden voor het vervuld worden met Christus.” Daarmee werd niet gezegd, dat je drang tot zondigen niet moet weerstaan, maar wel dat je je vooral moet richten op vervulling met Christus. Ik denk dat dit een heel belangrijke boodschap is! Hoeveel mensen proberen niet uit alle macht zonden te overwinnen? Een onbegonnen en niet te winnen strijd. De strijd, de focus moet gericht zijn op het vervuld worden met Christus ( 2 Korintiërs 3 : 18 )! In dit verband noemde Heij ook Lucas 11 : 24 - 26 . Dit inzicht gaf Larry Crabb mij al eerder via het artikel ‘Als de leider in de weg staat’ in Leadership . In dit artikel schetst hij het beeld van

Afgelopen zondag ging de preek over ‘de gemeenschap der heiligen’. Dit naar aanleiding van Zondag 21 van de Heidelbergse catechismus. ‘Gemeenschap der heiligen’ noemen we tegenwoordig ook wel ‘verbondenheid’. Verbondenheid gaat in Zondag 21 zowel over verticale verbondenheid tussen God en mensen als over horizontale verbondenheid tussen mensen onderling. Verticale verbondenheid is m.i. ook weer te geven met het woord ‘spiritualiteit’. Horizontale verbondenheid komt voort uit spiritualiteit. Terecht zei de predikant, dat tekortschieten in (horizontale) verbondenheid de vraag oproept naar de mate en diepgang van spiritualiteit. Spiritualiteit is een voorwaarde, is de bron voor (horizontale) verbondenheid. Het valt mij elke keer weer op, hoe belangrijk spiritualiteit feitelijk is. Daar begint alles, dat is de drijfveer voor je handel en wandel. Je gedrag, je overtuiging hebben alles te maken met spiritualiteit. Een aantal andere schrijvers zeggen hier het volgende over. Luiten zegt het i

In het ND van 19 november (‘ Predikant uit ambt na moeite met leer ’) las ik, dat Ton de Ruiter op eigen verzoek is ontheven uit zijn ambt van predikant. Eigenlijk las ik eerst de weblog van Jos Douma. Jos maakt op zijn blog melding van het genoemde artikel uit het ND. Het gaat mij hier om de weblog van woensdag 19 november van Jos. Op de blog schrijft hij in verband met het ontheffingsverzoek m.i. belangrijke zaken. Ik stel voor: lees de blog van Jos eens door. Om hier al iets van de blog van Jos te noemen: Jos memoreert de volhardende aandacht die Ton de Ruiter vestigde op de lauwheid in de kerken, de geesteloosheid die vaak heerst, de geest van gearriveerdheid die rondwaart, de gebrekkige uitstraling van plaatselijke kerken van Jezus. “En daarin hoor ik een profetisch geluid waar wij niet aan voorbij mogen gaan. Hoe zit het met onze gehoorzaamheid aan het gebod van Christus dat ons door Paulus wordt aangereikt in Romeinen 12 vers 11 ?”. Mooi, dat Jos zo de avond begonnen is: met mo

Ds. Bas Luiten schreef twee artikelen in de Reformatie over (geestelijk) leidinggeven. Daarvoor las hij het boekje Bezielend leiding geven van Anselm Grün. Wat mij opvalt, is dat Luiten o.a. schrijft over ‘angst’. Een thema dat ook door Wubbo Scholte (ND 1 november, ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’) genoemd werd. Luiten haalt met instemming Grün aan. “Anselm Grün spreekt over perfectionisme als vorm van angst. Hij schrijft: ‘Er zijn mensen die maar geen beslissing kunnen nemen omdat ze perfectionistisch zijn. Ze zijn bang om fouten te maken. (…) Omdat mensen nooit een fout durven maken, durven ze geen beslissing te nemen. Ze wachten tot anderen de knoop doorhakken. Maar juist door een beslissing steeds maar uit te stellen om vooral geen fouten te maken, gaat alles mis. (…) In de angst om beslissingen te nemen draait alles alleen maar om jezelf en je eigen onfeilbaarheid. (…) Besluiteloosheid is de grootste blokkade voor goed leiderschap.’” Volgens Luiten (en hij volgt Grün da

In mijn vorige blog noemde ik al, dat Dr. J. Douma met zijn column in het ND (8 november, ‘ Afspraak is afspraak ’) reageerde op het artikel van Wubbo Scholte (ND 1 november, ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’). Deze week reageerde twee andere predikanten in het ND op beide schrijvers: Johan Plug met een artikel ‘ Laat de kerk een wijze moeder zijn ’ en Sieds de Jong via ‘ Kerkelijk leven is meer dan kerkorde ’. Ook de predikant Jan Oldenhuis besteedt in de Reformatie van deze week aandacht aan deze kwestie (‘De begrafenis van de GKv?’). Zij hebben het artikel van Scholte met andere ogen gelezen dan Douma. Terwijl Douma’s reactie nogal massief is, lees ik bij de andere over: herkenning, bewogenheid, verdriet, zelfreflectie (“Was ik dan toch ook een beetje farizeïstisch?”). Plug en De Jong reageren ook op de stelling van Douma: “Dat velen zich laten overdopen … komt niet voort uit reactie tegen verstikkende regels, maar uit verzet tegen de kinderdoop en andere gereformeerde overt

In het Nederlands Dagblad van 8 november reageert Dr. J. Douma (emeritus hoogleraar ethiek – TU Kampen) met een column ‘ Afspraak is afspraak ’ op het artikel ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’ van Wubbo Scholte. Douma reageert vooral op één punt: waarom mensen de GKV verlaten. Hij zegt daarover: “Dat komt niet voort uit reactie tegen verstikkende regels, maar uit verzet tegen de kinderdoop en andere gereformeerde overtuigingen.” Ik vind het jammer dat Douma zo reageert. Door zo te reageren versterkt hij het beeld dat broers en zussen de GKV vooral verlaten uit verzet tegen kinderdoop en andere gereformeerde overtuigingen. Ook doet hij Scholte m.i. tekort: kerkverlating zou volgens Scholte een reactie zijn tegen verstikkende regels. Waarom gaat Douma niet het gesprek aan van hart tot hart met Scholte? Probeert hij zich werkelijk te verplaatsen in Scholte? Scholte schreef niet zijn ergernis (voor zover daar sprake van is) van zich af, maar is geraakt door het vertrek van vrienden

Door de eerste preek van Jos Douma over 2 Korintiërs 3 : 18 kreeg ik aandacht voor de ‘luister van de Heer’. De eer, glorie, majesteit, aanwezigheid, grootheid van de Heer. Zijn heerlijkheid. Ik heb mij dat nooit zo gerealiseerd, maar het is blijkbaar heel belangrijk: het zien van de luister van de Heer. Als ik nu over de verschillende genezingen lees in Matteüs 9 , dan zijn dat niet langer meer dan bekende verhalen, maar dan zie ik daar nu vooral de luister van de Heer. Je gaat met andere ogen naar bekende geschiedenissen uit de bijbel kijken. Waarom zie ik dat nu pas? Ik had het al eerder kunnen weten. Als in Johannes 2 de bruiloft in Kana wordt beschreven, dan staat er aan het eind van die geschiedenis: “Dit heeft Jezus in Kana, in Galilea, gedaan als eerste wonderteken: hij toonde zo zijn grootheid en zijn leerlingen geloofden in hem.” Blijkbaar moet je aandacht door iets of iemand gevestigd worden op zoiets als ‘de luister van de Heer’. Maar dit inzicht is allereerst het werk v

Afgelopen vrijdagavond en zaterdag was ik samen met 21 andere mannen uit Zeewolde in Leuven voor twee 'mannendagen'. Deze mannendagen waren voor de vijfde keer georganiseerd door mannen uit Amersfoort-Nieuwland en met elkaar was de groep ruim 100 man groot. Het was een bijzonder samenzijn! Breng dat maar eens onder woorden. Iemand zei: woorden, beelden zeggen veel, maar wat in mijn hart en ziel zit, is niet te vangen. Ja, zo ervaar ik dat ook. Het was een bijzonder samenzijn! Ik probeer er toch wat woorden aan te geven. Na een gezamenlijke maaltijd vertrokken we uit Leuven naar het klooster La Foresta . Het avondprogramma start met het samen zingen in de kapel van het klooster. 100 mannenstemmen in een kapel met een mooie akoestiek onder begeleiding van een “simpele” gitaar: fantastisch vond ik dat. Aanbidding van onze God! Daarna kwam Patrick Nullens aan het woord met het eerste deel van zijn referaat over ‘de liefde’ naar aanleiding van 1 Korintiërs 13. Zaterdagmorgen reden

Wat is (echt) geloof? Geloven is meer dan de Bijbel beamen, meer dan geloven dat er een God is die je wil redden, meer dan ja zeggen tegen al Gods beloften, meer dan Gods geboden proberen te doen, meer dan naar de kerk gaan, meer dan jezelf te matigen en om de ‘armen’ te denken, meer dan kerkelijke bijdrages te betalen, meer dan ........... "Typerend voor echt geloof is de omhelzing van Christus. Geloof is de liefdesrelatie tot de levende persoon van Christus hier en nu. Je ‘ziet’ Christus (Hebr. 2:9), weet je door de Geest één met Hem en vindt letterlijk alles in Hem.” Jos Douma zegt aan het begin van zijn eerste preek over 2 Korintiërs 3 :18 het volgende: “Hoe veranderen lauwe christenen in vurige christenen? Hoe veranderen onaantrekkelijke kerken in vitale kerken?” En dan noemt hij als antwoord op deze vragen: “Ik geloof dat 2 Korintiërs 3 : 18 ons de sleutel aanreikt, de Bijbelse sleutel voor echte geestelijke verandering.” Waarom zijn er lauwe christenen en onaantrekkelijke

Philip Troost omschrijft spiritualiteit in zijn boek ‘ Spiritualiteit van ontvankelijkheid ’ als: “De wederzijdse betrekking tussen God en ons, waarbinnen we door de heilige Geest gaandeweg steeds meer worden omgevormd tot mensen die het beeld van Christus vertonen, zodat onze verbondenheid met God ook aan de buitenkant zichtbaar wordt in de praktijk van ons leven.” Daarom vind ik spiritualiteit zo’n boeiend onderwerp, omdat het gaat over de relatie tussen God en mensen. En weet je wat ik nu zo mooi vind? De tekst 2 Korintiërs 3 : 18 kan als het ware over de definitie van Troost heen gelegd worden. Anders gezegd: in 2 Korintiërs 3 : 18 gaat het (ook) over spiritualiteit. Over de relatie tussen God en ons. Over de Heilige Geest die daar een belangrijke rol in speelt. En dat je gaat veranderen vanuit die relatie, vanuit die verbondenheid met God.

Zaterdag schreef ik over een artikel van Wubbo Scholte in het ND waarin hij sprak van angst, wantrouwen en een regelcultuur in de kerk. In de Reformatie van dit weekend schreef Ad de Bruijne een artikel met als kop ‘ Kan wat moet? Bidden en werken rond kerkelijke eenheid ’. In dit artikel noemt hij eerst (!) de goede dingen rond kerkelijke eenheid en daarna schrijft hij over angst, wantrouwen en over ‘maakbaarheid’ van samensprekingen met CGK en NGK. Ook hij bespeurt dus angst en wantrouwen in de kerk: in dit geval in de besluitvorming rond kerkelijke eenheid op de synode van Zwolle-Zuid. Ik stel voor: lees het artikel eens door! Het is echt het lezen waard. Het gaat mij hier om de vraag van Ad de Bruijne: Werkt het geestelijke niveau wel voldoende door in onze omgang met samenspreken? Is kerkelijke eenheid ‘maakbaar’? Het moet , dus het kan ! “Wat moet van God, is mogelijk bij God! Maar wat God geeft, hebben wij niet automatisch. Het moet toegeëigend worden. En zelfs dan wordt het n

In het ND van vandaag staat een artikel van Wubbo Scholte (psycholoog, psychotherapeut) met als titel ' Kerkelijke regelzucht nekt het geloof '. Hij schrijft over het vertrek van vrienden en kennissen uit de vrijgemaakt-gereformeerde kerken. En dat zij vaak als diepste reden het benauwende en verstikkende klimaat noemen. Hij zegt dat naar zijn idee onderliggende angst en wantrouwen de sfeer in de kerken bepalen. Hij noemt de regelcultuur in de kerk en stelt zichzelf en ons de vraag: “Welke geestelijke gesteldheid gaat er schuil achter deze regelcultuur?” Hij spreekt ook een verlangen uit. Een verlang dat ook mijn verlangen is. “Ik zie uit naar een vernieuwende beweging in de vrijgemaakte kerken, die meer en meer open wil staan voor de totale grootheid van onze drieënige God, die bereid is in het eigen (regel)vlees te snijden en daarmee ruimte wil maken voor liefde voor allen om ons heen. Een beweging die echt leert waarderen wat de Heilige Geest in christenen en gemeenten doet,

Tijdens de laatste uitvoering van het gospelkoor Choose Right werd ook het lied ‘Eén gebed’ gezongen. Het koor zong het lied al eerder en dus was en is het voor mij een bekend lied. Nu viel mij plotseling op, dat het lied sterk doet denken aan 2 Korintiërs 3 : 18. Een paar coupletten heb ik hieronder overgenomen. Eén gebed Heer mijn verlangen is dat elke gebeurtenis in mijn leven zal getuigen van een God zo oneindig groot en van Uw overwinning op de dood en dat mijn hart voor U zal juichen! Heer U bent alles waard want zelf bleef U niets bespaard toen U stierf Heer voor mijn zonden En daar leven we nu strijd en heeft U voor mij de weg bereidt tot genezing door Uw wonden. En U bent het waard om net als U te willen zijn Heer hoor mijn gebed stort Uw geest van liefde uit op mij. Refrein: Heer ik heb maar één gebed ik heb maar één gebed dat ik meer en meer op U ga lijken Heer ik heb maar één gebed ik heb maar één gebed dat er steeds meer van Uw liefde mag gaan schijnen door mij. Getuigen

Deze week had ik op een avond een ontmoeting met vier mannen uit onze gemeente. Om met elkaar door te praten over het geloof, onze ervaringen met elkaar te delen over zaken in de kerk. Om elkaar te stimuleren en te motiveren. Om onze geloofsverlangens aan elkaar te vertellen. Om naar elkaar te luisteren en met elkaar en voor elkaar te bidden. Best wel bijzonder! Een jaar geleden hadden wij met z’n vijven niet kunnen bevroeden, dat dit soort ontmoetingen zouden gaan plaatsvinden. Bijzonder zo’n ontmoeting, omdat een ieder op een andere “plaats” is in zijn ontdekkingstocht van het geloof. Zo helpen wij elkaar, door te vertellen over “locaties” waar de één ooit was en de andere onderweg naar toe is. Zo’n ontmoeting doet mij denken aan het woord ‘verbondenheid’. Zowel Larry Crabb als Jos Douma hebben er een boek over geschreven. Verbondenheid is een belangrijk onderwerp. Immers, als wij veranderen naar de luister van de Heer ( 2 Korintiërs 3 : 18), dan betekent dat ook dat ‘verbondenheid

Spiritualiteit heeft mijn bijzondere belangstelling. Daarom viel het mij ook op, dat bij het bericht in het Nederlands Dagblad over de benoeming van Ad de Bruijne tot hoogleraar vermeld stond, dat hij naast ethiek óók spiritualiteit gaat doceren. Ethiek én spiritualiteit, een interessante combinatie? Uit de toespraak van Ad de Bruijne gericht aan de synodeleden blijkt waarom hij graag ethiek wil combineren met spiritualiteit. Spiritualiteit duidt hij aan met woorden als: de beoefening van de omgang met God of de beoefening van de (innerlijke) vroomheid. Deze beoefening heeft als doel: mijn herschepping naar het beeld van Christus. Bij ethiek gaat het om een christelijke levensstijl, om bijbelse gedragregels. Spiritualiteit vormt volgens De Bruijne één van de drie speerpunten die hij hanteert bij de invulling van zijn vakken. Maar waarom? Omdat, volgens De Bruijne, je levensgeschiedenis, je opvoeding, de gemeenschap waarin je gevormd wordt, tradities en vooral de gesteldheid van je

Woensdagavond was er een thema-avond in de kerk. Dit seizoen is in onze gemeente als thema gekozen voor ‘Wonderen van vroeger’. In dat kader werden Marcion en Montanus behandeld: twee dwaalleraars uit de tweede eeuw na Christus. Ik en ook anderen in de gemeente hebben zo onze twijfels bij de keuze voor dit thema. Er zijn toch wel relevantere en actuelere thema’s te bedenken dan de ‘Wonderen van vroeger’? Daarbij realiseer ik mij, dat als je de (kerk)geschiedenis niet kent, je het risico loopt die geschiedenis opnieuw te doen, te herhalen. Toch denk ik, dat je met de vragen en antwoorden van toen niet de complete antwoorden hebt op de vragen van nu. Moeten we niet terug naar de fundamentele vragen zoals ‘Wie is Christus voor mij, voor jou voor ons? Wat betekent het om kerk te zijn in Zeewolde in 2008? Welke boodschap hebben wij voor en dragen wij (al dan niet) uit naar de wereld om ons heen? Zouden we onszelf als gemeente niet moeten onderzoek hoe wij er voor staan? Om vast te ste

In de EO Visie van deze week (18 t/m 24 oktober) is een interview opgenomen met Anselm Grün. Voor degene die hem niet kennen: Anselm Grün is doctor in de theologie en benedictijner monnik. Ook is hij de economisch directeur (kellenaar) van de benedictijner abdij van Münsterschwarzach in Duitseland. Een mooi interview met een bijzonder mens. Hij zegt in dit interview behartigenswaardige zaken. Een paar zinnen neem ik hieronder over uit het interview. “De rust kun je niet vasthouden, alleen ervaren. Zorg dat je heilige tijd met God hebt, al is het maar vijf minuten per dag, en maak dat tot een ritueel. Het is een tijd waarin de wereld geen vat op je heeft en je werkelijk God kunt zoeken. En ga met je innerlijke beeld aan de slag. Laat je vullen met de Heilige Geest in plaats van met een oordeel over jezelf. Veel mensen ervaren God niet omdat ze zichzelf niet onderzoeken. Je mag voor Hem zijn wie je bent en je hoeft je niet anders voor te doen. Dat geeft mij vrijheid. Deze vrijheid is v

Ik las een (bewerkte) preek van Tim Keller over Psalm 95 ( www.cvkoers.nl – archief – Tim Keller – 2008-06) met de titel ‘Echte aanbidding verandert je’. Die titel begreep ik toen niet zo goed, ondanks de inhoud van de preek. De preek gaat dus over aanbidding. Keller definieert aanbidding als volgt: “Aanbidding is het toedichten van ultieme waarde aan iets of iemand.” Ook zegt hij, dat aanbidding het benoemen is van de ultieme grootheid van God. De eerste preek van ds. Jos Douma laat mij vervolgens de titel ‘Echte aanbidding verandert je’ beter begrijpen. De preek van Jos gaat over de luister (majesteit, aanwezigheid, grootheid) van de Heer. Dus over het zinnetje ‘de luister van de Heer aanschouwen’ uit 2 Korintiërs 3 : 18. Aanbidding gaat over het onder woorden brengen, het onder de indruk raken van de grootheid van de Heer. En dat is ook precies wat in 2 Korintiërs 3 : 18 staat. En wat zegt 2 Korintiërs 3 : 18 dan? Dat je door het kijken naar de grootheid van de Heer, zult verander

Afgelopen zomer zijn er bij ons in de kerk (GKV - Zeewolde) drie preken van ds. Jos Douma gelezen over de tekst 2 Korintiërs 3 : 18 ( www.josdouma.nl/3vers18/ ). Ook bespreken wij als wijkkring de preken. Wij allen die met onbedekt gezicht de luister van de Heer aanschouwen, zullen meer en meer door de Geest van de Heer naar de luister van dat beeld worden veranderd. Onder de titel 'Verlangen naar verandering!?' schrijft Jos daar het volgende over: "Veel christenen en veel kerken verlangen naar verandering: een herboren leven waarin Jezus straalt. Maar hoe ziet zo'n veranderingsproces eruit en hoe komt het tot stand? Ik geloof dat het Bijbelse antwoord op deze vragen is te vinden in 2 Korintiërs 3 vers 18. Dat is een veelbelovend Bijbelwoord voor wie verlangen naar geestelijke verandering. Vandaag de dag worden veranderingen vaak gezocht in uiterlijke vormen of er worden stappenplannen aangeboden die succes beloven. De belofte van 2 Korinteërs 3 vers 18 wijst een ander