Arjan's blog

“Belangrijk kenmerk van leven in het nieuwe verbond is dat de wet in je hart wordt geschreven.” Dat betekent o.m. dat Hij je ‘wil’ verandert. “God zelf zorgt er voor dat mensen in het nieuwe verbond Hem willen dienen. Dat mag je dan ook best laten doorklinken.” Het gaat om de navolging van Jezus, het geleid en vervuld zijn door de Geest. “Als God de wet in het hart schrijft, valt er meer te zeggen dan ‘moeten’!” Sieds de Jong denk dan met name aan willen . “Je wilt God dienen. Daar zorgt God zelf voor. Als het gaat om het dienen van God en het leven naar zijn wet kunnen en mogen we niet volstaan met ‘moeten’ maar moeten meer toonsoorten klinken.” In dit verband noemt De Jong o.a. de volgende Bijbelteksten: Rom. 8 : 5 , Gal. 5 : 16 en 1 Petr. 4 : 2 . Nadenken, bidden, in de Bijbel lezen over vervult worden met de Geest en het belemmeren van het werk van de Geest past m.i. bij het nieuwe verbond. Hameren op de regels van de wet is typisch iets wat vooral past bij het oude verbond. Het o

De predikant Sieds de Jong schreef over het oude en nieuwe verbond. [1] Hij zegt daar o.a. het volgende over: “Gereformeerden zijn er altijd als de kippen bij om de eenheid van het oude en nieuwe verbond te benadrukken. En terecht. Maar dat neemt niet weg dat er óók verschil is. Ik heb het idee dat dáár onder gereformeerden wat minder oog voor is.” Ik denk dat De Jong daarin gelijk heeft. Er wordt (te) weinig vanuit het nieuwe verbond gepreekt en gesproken. Anders gezegd, preken krijgen te veel een oudtestamentische ( oude verbond) lading mee. Doen wij onszelf daar niet heel erg te kort mee? De Jong schreef dat de Bijbel over het verschil tussen het oude en nieuwe verbond niet vaag of onduidelijk is. “Paulus karakteriseert zijn werk (…) als ‘een nieuw verbond dienen’. Dit wordt door hem uitgelegd met: ‘ niet het verbond met een geschreven wet, maar dat van zijn Geest’. ( 2 Kor. 3 : 6 ). Ook de schrijver van de Hebreeënbrief maakt een duidelijk onderscheid: Hij heeft het over Je

Iemand schreef over “de hijgerige toon van als maar meer en als maar beter”. Hij ergerde zich aan een enorme gerichtheid op persoonlijke groei en 'spiritualiteit'. Het moet vooral niet gaan over 'groei', 'meer', 'gevolgen', 'effect', 'anders dan vroeger', etc. Nu kan er een sfeer van ‘hijgerigheid’ meekomen bij het spreken over groei, veranderen en spiritualiteit (geestelijk leven), namelijk als we groei, veranderen, een geestelijk leven zien als een doel . Maar hebben we dan wel de Bijbelse boodschap goed begrepen? Een geestelijk leven is het leven waarin de Geest van Christus ons gegeven wordt. De Geest die ons voor 100% wil laten deelnemen aan het goddelijk bestaan, een bestaan dat nieuwe mensen van ons maakt met een nieuwe geest. “In en door de Geest van Christus worden we Christussen voor anderen, overal en altijd. Discipelschap (leerling zijn) is dus het leven van de Geest in onszelf, waardoor we opgetild worden naar het goddelijke

Nouwen schrijft in het in mijn vorige blog genoemde boek dat onze honger om te willen opvallen , ons verlangen om belangrijk te zijn en macht uit te oefenen heel veel te maken heeft met de zoektocht naar onze eigen identiteit. Deze verleidingen zijn in feite een uiting van twijfel aan de volledige en onvoorwaardelijke manier waarop God ons aanvaardt. Maar, hoe aanvaardt God ons? Wat mag bepalend zijn voor een christelijke identiteit? Nouwen schrijft, “dat God ons onbegrensd en grenzeloos aanvaardt als zijn geliefde kinderen, een aanvaarding zo volledig, zo allesomvattend, dat wij daardoor bevrijd worden van ons dwangmatig verlangen om te worden gezien, geprezen en bewonderd. We zijn zoals God ons in liefde heeft gemaakt: kinderen van het licht, kinderen van God.” Volgens Nouwen vinden wij door God te dienen ons ware zelf (identiteit) en hebben wij niet langer bevestiging nodig van de wereld om ons heen. Het toegeven aan de verleidingen (opvallen, belangrijk zijn en macht) zijn pogi

Ik las het boekje ‘Nederigheid en dienstbaarheid – het neerwaartse pad van Christus’ van Henri Nouwen. Een mooi boek dat gaat over het verband tussen ons geestelijk (spiritueel) leven en de oproep om dienstbaar te zijn. Dienstbaarheid en geestelijk leven zijn volgens Nouwen twee kanten van dezelfde medaille. Dit onderwerp werkt hij uit door te schrijven over onze roeping om Christus te volgen op het pad van de nederigheid. Het neerwaartse pad van Christus ( Filippenzen 2 : 6 – 8 ). Die roeping komt tot ons, die leven in de wereld en dat is nu juist de plaats waar de duivel huishoudt. Nouwen schrijft daarom ook over verleidingen waar wij keer op keer mee te maken krijgen. De verleiding ‘belangrijk te zijn’, ‘op te vallen’ en ‘macht’ te hebben. Anders gezegd: de wereld doet een indringend opwaarts gericht beroep op ons. Een drang om hogerop te komen, het te maken in deze wereld, om als overwinnaar te voorschijn te komen, om succesvol te zijn. Er is een spanningsveld tussen roeping e

Keller schrijft in zijn boek ‘De vrijgevige God’ ook over veranderen . Maar waarom zouden we moeten veranderen? “Gewoontegetrouw en instinctief zoeken we onze rechtvaardiging, hoop, zin en zekerheid niet bij God en zijn genade, maar elders. We geloven het evangelie op een bepaald niveau, maar op diepere niveaus niet. Goedkeuring door mensen, succes in je werk, macht en invloed, familie en groepsidentiteit – ze wekken in ons hart een ‘functioneel vertrouwen’ en komen zo in de plaats van wat Christus heeft gedaan. Zulke dingen verander je niet door pure wilskracht, door Bijbelse principes te leren en te proberen die in praktijk te brengen.” Maar hoe dan wel? “ Blijvend veranderen kunnen we alleen als we het evangelie dieper in ons verstand en in ons hart laten zinken. We moeten ons voeden met het evangelie door het via een soort geestelijke spijsvertering deel van onszelf te laten worden. Dat is de manier waarop we groeien. ” Keller noemt twee voorbeeld uit Paulus brief aan de Korintiërs

Keller maakt ons opmerkzaam op het feit, dat de vader voor elk van beide zonen naar buiten komt en zijn liefde aan hen betuigt, om hen zo binnen te halen. De jongste zoon wordt niet overladen met verwijten, het tegendeel is het geval. Hij mag delen in een overvloed aan vaderlijke affectie. “Ook voor de boze, rancuneuze oudste zoon gaat de vader naar buiten en hij vraagt hem dringend ook naar het feest te komen. Het laat zien dat zelfs de meest gelovige en fatsoenlijke mensen deze openingszet van Gods genade nodig hebben (…). We zullen God nooit vinden tenzij hij eerst ons zoekt.” “Jezus laat in dit verhaal geen ware oudste zoon optreden, die er alles voor overheeft om het verlorene te zoeken en te redden. Het is hartverscheurend. De jongste zoon krijgt als broer een Farizeeër. Maar wij niet. Jezus laat in dit verhaal een foute broer optreden, en stuurt zo bij ons aan op een voorstelling van, en het verlangen naar, een ware.” Onze ware oudste broer betaalde aan het kruis de schuld in on

In zijn boek stelt Keller de vraag: “ Waarom zet Jezus het verhaal zo in elkaar dat een van beiden gered wordt, weer in de juiste relatie tot zijn vader komt te staan, en de ander niet (het gebeurt althans niet voor het eind van het verhaal)? ” Grün geeft een mooi en duidelijk antwoord op deze vraag. [1] “Daar waar wij aan het einde van onze mogelijkheden zijn, waar er niets meer voor ons opzit dan ons over te geven, daar kan onze relatie tot Christus groeien, daar krijgen wij een vermoeden hoe wij helemaal op Hem zijn aangewezen. Daar groeit het verlangen naar onze Verlosser en Heiland.” “(…) waar de mens niets heeft, staat hij open voor de gave van de goddelijke genade. Jezus prijst de armen zalig, die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, die treuren, die niet kunnen bouwen op zichzelf en op eigen kracht, maar die helemaal aangewezen zijn op Gods genade.” De jongste zoon zat diep in de ellende en kwam toen tot bezinning en zijn hart ging uit naar zijn vader. De oudste zoon ken

Dat de jongste zoon fout is, dat behoeft weinig betoog. Maar wat is dan de fout van de oudste? Oudste zonen zijn God niet gehoorzaam om God zelf te krijgen. Zij hebben in hun streven om alle geboden te onderhouden geen oog voor God, maar alleen voor zichzelf. Zij zijn er van overtuigd, dat zij uit eigen kracht Gods geboden kunnen vervullen. Het gaat hun minder om de ontmoeting met God dan om zelf rechtvaardig te zijn en de wet te vervullen. “Ook al willen ze alles voor God doen, toch hebben zij God niet nodig. Het voldoen aan de norm en het zelf gestelde ideaal geeft voor hen de doorslag.” [1] Zo is de oudste zoon (evenals de jongste zoon) zijn eigen Verlosser en Heer en heeft hij Christus niet nodig. Het zijn twee soort van zelfverlossing. Toch zijn beide soort niet even gevaarlijk. De jongste zoon ziet in dat hij een heiloze weg is ingeslagen en keert op zijn schreden terug. “De oudste zoon is meer verblind voor wat er aan de hand is. en daarom is het oudstezoonschap of Farizeeërsch

Keller schrijft, dat Jezus de twee zonen gebruikt als illustratie van de twee wegen waarlangs mensen geluk en vervulling najagen: de weg van moreel conformisme (oudste zoon) en de weg van zelfontdekking (jongste zoon). “Mensen die de weg van moreel conformisme gaan, zeggen: ‘Ik doe niet wat ik wil maar wat de traditie en de mensen willen dat ik doe.’ Wie de weg der zelfontdekking kiest, zegt: ‘Ik ben de enige die bepalen kan wat goed of slecht voor mij is. Ik leef zoals ik leven wil en vind op die manier mijn ware ik en mijn geluk.’” Ben je of oudste zoon (moreel conformisme) of jongste zoon (zelfontdekking)? Keller geeft aan, dat mensen vanuit hun temperament kunnen neigen tot een leven van moreel conformisme of een leven van zelfontdekking. Er zijn ook mensen die heen en weer pendelen. “Velen hebben de denkvorm van het moreel conformisme beproefd, raakten erdoor vermorzeld, en maakten toen een dramatische stap naar een leven van zelfontdekking. Anderen maken een tegenovergestelde

Ik heb het boekje ‘De vrijgevige God – Recht naar het hart van het christelijke geloof’ van Tim Keller gelezen. In het boek gebruikt Keller de gelijkenis van de Verloren Zoon ( Lucas 15 : 11 – 32 ) om de “essentie van de christelijke boodschap in beeld te brengen, het evangelie.” Nu is er al veel geschreven en gepreekt over deze gelijkenis, maar toch weet Keller op een verrassende manier de boodschap op papier te zetten. De boodschap van het evangelie op scherp te zetten. Er is altijd veel aandacht gegeven aan de jongste zoon, maar Keller laat zien dat deze gelijkenis gaat over de jongste én de oudste zoon én over de vader. Met de jongste zoon doelt Jezus op de tollenaars en zondaars en met de oudste de Farizeeën en de schriftgeleerden. De vader in de gelijkenis staat voor de hemelse Vader. Jezus’ vertelling van deze gelijkenis is een reactie op de houding van de Farizeeën en schriftgeleerden. De doelgroep van dit verhaal zijn dus niet de jongste maar de oudste zonen. Jezus doet met d

Ik dacht nog wat na over ‘onrust’ en herinnerde mij, dat Tomlin daar ook wat over geschreven heeft. [1] Tomlin schrijft het volgende: “(…) de basis van christelijk leven en getuigen ligt in ontevredenheid met de bestaande situatie. Het gevoel dat ‘dit niet zo zou moeten zijn’ is het ware begin van wijsheid. Ontevredenheid over de dingen zoals ze zijn, vergezeld van de intuïtie dat het anders kan, is het startpunt voor iedereen die zich met de God van Jezus Christus wil verbinden.” Ontevredenheid met de bestaande situatie en het gevoel hebben dat het anders kan, ligt m.i. heel dicht bij ‘onrust’. Onrust kan dus blijkbaar nuttig en heilzaam zijn, ja zelfs van wijsheid getuigen. Onrust uit de weg gaan, of bagatelliseren of in de kiem smoren is dan juist onwijs en voorkomt heilzame effecten. Geloven heeft alles te maken met veranderen, met groeien. Met een steeds meer gaan lijken op Jezus. Daarmee is ook gezegd, dat een gezonde kerk een gemeenschap is die verandert. [2] Veranderingen kunn