Arjan's blog

De laatste jaren hebben veel broers en zussen onze gemeente ingewisseld voor een andere gemeente (inmiddels zijn zo’n 120 – 130 mensen vertrokken). Ook nu weer staat er een uittocht van gemeenteleden voor de deur. Hoe komt dit toch? Wat kunnen wij als gemeente daaraan doen? Grün geeft op deze vragen een antwoord. Hij schrijft in 'Spiritualiteit van beneden' dat daar waar er iets wringt, waar broers en zussen ontevreden zijn, waar zij mopperen, daar kunnen wij ontdekken welke blokkaden er zijn in de gemeenschap, maar ook welke krachten er werken. De mopperaars en ontevreden broers en zussen houden de gemeenschap steeds een spiegel voor. In een organisme wordt altijd het meest zwakke lidmaat ziek. Maar die ziekte zegt iets over het hele organisme. Zo is het ook in een gemeenschap. Daarom is het juist belangrijk om in de kerk je bezig te houden met de ontevredenen en de mopperaars en het gesprek met hen aan te gaan. Om zo te reflecteren op jezelf als gemeenteschap. Tot nu toe lijk

Jan-Willem Grievink schrijft in Leadership over geestelijk leiderschap. [1] Hij betoogt dat bij geestelijke leiders er veelal gekeken wordt naar (natuurlijke) vaardigheden en talenten. Dat is ook goed volgens Grievink, “maar pas ná de veel en veel belangrijker geestelijke kenmerken!” Christenen kunnen leiding geven in een kerk, maar daarbij alleen maar gebruik maken van hun natuurlijke talenten. Gevolg: “Het verstaan van Gods stem is een kwestie van het hoofd (beredeneren) en niet van de geest. Gods Geest krijgt in feite geen ruimte in hun hart.” Grievink spreekt uit eigen ervaring: “Ik zeg dit omdat ik ook in mijn eigen leven heb ervaren hoe gemakkelijk je als christen met je natuurlijke talenten aan het werk gaat. En hoe moeilijk het is om je te onderwerpen aan de leiding van de Heilige Geest, om in de leerschool van God te gaan staan.” Of iemand zich onderworpen heeft aan de leiding van de Geest is door anderen moeilijk te beoordelen. De mens ziet vaak wat voor ogen is, terwijl de

Mijn broer stuurde mij ooit het volgende citaat. Ik moest er vandaag weer aan denken. “Elke handeling die door mensen wordt verricht, is gebaseerd op liefde of angst en dit geldt niet alleen voor die handelingen die met relaties te maken. Beslissingen betreffende het zakenleven, industrie, politiek, religie, de opvoeding van je kinderen, de sociale agenda van de naties, de economische doelstellingen van samenlevingen, keuzes aangaande oorlog, vrede, aanval, verdediging, onderwerping; besluiten om te begeren of weg te geven, te sparen of te delen, te verenigen of te scheiden … Elke vrije keus die je ooit hebt gemaakt, komt voorts uit een van de twee reëel bestaande gedachten: die van liefde of die van angst. Angst is de energie die doet samentrekken, afsluiten, naar binnen trekken, wegrennen, verstoppen, hamsteren, schade berokkenen. Liefde is de energie die doet uitbreiden, openstellen, naar buiten zenden, onthullen, delen, genezen. Angst hult onze lichamen in kleding, liefde staat ons

In het al eerder genoemde interview met Theo Visser vertelt hij [1] , dat hij voorafgaand aan zijn reis naar India worstelde met de vraag: “Waarom versta ik de stem van God zo slecht?” Tijdens zijn ontdekkingsreis naar India leerde hij de stem van God beter verstaan in zijn leven. Het goed horen van Gods stem is blijkbaar niet vanzelfsprekend. In ieder geval niet in het leven van Theo Visser. Maar is het in mijn/ons leven beter gesteld? Tijdens de mannendag in Bunschoten dit jaar [2] ging het ook over het horen van de stem van God. De toespraken tijdens deze mannendag gingen vooral over de brieven (het boek) aan de zeven gemeente in Asia . Patrick Nullens gaf toen aan, dat al die brieven een vaste structuur kennen. Elke brief eindigt met een oproep tot overwinning: “Wie overwint zal….. .” Moet hoe overwinnen wij dan? Door te horen wat de Geest zegt. Het overwinnen is gekoppeld aan: “Wie oren heeft, moet horen wat de Geest tegen de gemeente zegt.” Overwinnen begint met het luisteren na

Het spanningsveld tussen ideaal en werkelijkheid doet zich ook voor bij missionair-zijn, evangelisatie, gemeentegroei en kerkplanting. In het interview met Theo Visser zegt hij daarover het volgende: “Het beste evangelisatiemiddel is niet gelegen in allerlei activiteiten (…) maar in een leven dat vervuld is met Zijn Heilige Geest. We zijn door de Geest, Die Hij verwierf, verbonden met Jezus, als een rank aan de wijnstok. Dan zien anderen Jezus in ons. Dat zal, meer dan iets anders, mensen tonen Wie Hij is en hen Gods Koninkrijk binnenbrengen.” “We dienen een God Die ernaar verlangt Zijn machtige arm uit te strekken. Maar als wij datgene wat Hij voor ons heeft klaarliggen, niet in geloof ontvangen en op basis daarvan handelen, blijven we onder de maat. En dan blijft deze wereld net zo duister als ze is.” Het is dezelfde richting die ook ds. Klaas van den Geest wijst (zie mijn blog ‘ Evangeliseren: moet dat echt? ’). Het is de richting van Johannes 7 : als je vervult bent met de Heilige

Maar waarom was Theo Visser eerst sceptisch over de grootsheid van het werk van de Geest? En zijn wij ook niet vaak sceptisch (bewust of onbewust) over de onvoorstelbare mogelijkheden waar de Geest toe in staat is? Theo noemt een aantal oorzaken. · “Wij Nederlanders filteren alles zozeer met ons verstand, dat de ontvankelijkheid voor het werk van de Geest daaronder kan lijden.” · “Wij zien de excessen in extreem charismatische kringen (…) en denken: ‘Die kant willen we niet op!’ Uit angst voor uitwassen gaan we helemaal aan de andere kant van de boot hangen en gooien we met het badwater het kind weg.” · “Daarnaast is het zo dat Nederlanders van controle houden. Iedereen snapt dat als je je overgeeft aan de Heilige Geest, je ook de controle over jezelf opgeeft.” · “Misschien speelt ook een vorm van zelfvoldaanheid een rol. Een houding van: ‘We hebben toch een aardige kerk; het loopt toch niet verkeerd?’” Zijn de door Theo Visser genoemde oorzaken niet herkenbaar?

En hoe is de spanning tussen ideaal een werkelijkheid bij Visser teruggebracht tot hanteerbare proporties? Hij kreeg meer zicht op de hoogte, diepte en breedte van het werk van de Geest. Hij kreeg een intenser geestelijk leven. En hij kreeg oog voor de noodzaak van geestelijke discipline en ging die discipline handen en voeten geven in zijn leven. Dat zijn ook precies de punten waar ik (weer) oog voor kreeg via het boek van Henri Nouwen: ‘ Nederigheid en dienstbaarheid – het neerwaartse pad van Christus ’. Nouwen laat zien, dat het niet voldoende is om Jezus te volgen of om je te laten bezielen door de woorden en daden van Jezus Christus. Nee, je mag leven als de levende Christus, hier en nu, altijd en overal. Ja maar, kan een mens voor zo’n (geestelijk) leven kiezen? Is dat niet te hoog gegrepen? “Het is juist die goddelijke manier van leven die onze Heer ons wil aanreiken door zijn Geest.” Een geestelijk leven is het leven van de Geest van Christus in ons. Let op het werk van de Gees

Wat vormt het genoemde ‘ideaalbeeld’ van Theo Visser? Wat zijn voor Theo vooral de verschillen tussen werkelijkheid en ideaal? Hij wijst in dit verband op het Bijbelboek Handelingen. “Daarin lees je voortdurende over de onstuitbare kracht van de Geest, terwijl ik merkte dat ik die bij mijzelf in de kerk maar mondjesmaat zag.” Het gaat Theo dus om het werk van de Geest. Hij tekent in het interview daarbij aan, dat het hem niet zozeer ging om de ‘spectaculaire gaven’ van de Geest. Nee, hij worstelde vooral met de volgende vragen: 1. Waarom versta ik de stem van God zo slecht? 2. Waarom zie ik niet veel meer dat mensen van buiten de kerk door tekenen en wonderen overtuigd worden van de realiteit van Jezus (…)? 3. Waarom zie ik niet de kracht van de Geest van Pinksteren ook vandaag nog in de kerk (…)? 4. Waarom zie ik zoveel wat ménsen doen in de kerk, maar zo weinig wat Gód doet? En hoe is Visser teruggekomen in Nederland na afloop van zijn reis naar India? Op welke manier is bij hem het

In de Visie van de EO (nr. 22; 30 mei t/m 5 juni 2009) staat een interview met Theo Visser: ‘ Luisteren naar de lokgroep van Gods Geest ’. Hij vertelt daarin over zijn reis naar India, die een geestelijke ontdekkingsreis werd. Maar waarom zo’n reis naar India? Visser geeft o.a. dit als antwoord: “ Ik kon het voor mezelf niet langer verkroppen dat er zo’n wereld van verschil is tussen wat ik in de Bijbel lees – over de kracht van de Geest en de overwinningen van Gods Koninkrijk op het rijk van de duisternis – en de toestand van de kerk in Nederland. ” Zeg maar het spanningsveld tussen het ‘ideaalbeeld’ zoals de Bijbel daarover spreekt en de weerbarstige werkelijkheid in de kerk. Dit is ook precies het spanningsveld dat ik de afgelopen jaren in toenemende mate ben gaan ervaren. In toenemende mate omdat ik de afgelopen jaren meer zicht kreeg op de details van dat Bijbelse ideaalbeeld en daarnaast meer oog kreeg voor de menselijke kant van het kerk-zijn. Daardoor ben ik het verschil tussen

“Maar moeten we dan niet opkomen voor de waarheid, en waarschuwen voor wat afwijkt van Gods weg? Natuurlijk, maar daarover moeten we een gesprek voeren. Begrip voor elkaars beweegredenen ontstaat namelijk nooit door venijnige epistels waarin het ongelijk van onze tegenstanders wordt bewezen. Dat ontstaat alleen door elkaar in de ogen te kijken en elkaar gezamenlijk te herkennen in het horen bij Christus omdat we gered zijn door zijn bloed. Vanuit die herkenning en erkenning is het mogelijk om veel met elkaar te bespreken en ook om elkaar op dingen aan te spreken. Wel degelijk elkaar leren en terechtwijzen dus, maar het sleutelwoord daarbij is de liefde.” [1] Ik vind 1 Korintiërs 13 in dit verband altijd weer ontdekkend. Al kun je alle talen in de wereld spreken, kun je profeteren, doorgrond je alle geheimen, bezit je alle kennis, heb je geloof waarmee je bergen kunt verzetten, als je de liefde niet heb, dan ben je helemaal niets. Je wordt dan vergeleken met een dreunende gong of een s

In het ND van 22 mei las ik, dat Wilschut geen eindredacteur meer is van het kerkelijke opinieblad Nader Bekeken. “Zowel binnen de redactie van Nader Bekeken als het bestuur van de Stichting Woord en Wereld was de mening naar voren gekomen, dat (…) een iets andere toonzetting (soms) gewenst is, schrijven bestuur en redactie.” In reactie hierop is Wilschut opgestapt als eindredacteur. In het ND van 28 mei lezen we: “Wel was de toonzetting in zijn artikel over Paas de katalysator van brede kritiek binnen redactie en bestuur van Nader Bekeken op de meestal door hem geschreven Kronieken. Die zouden, zo schrijft Wilschut , te kritisch zijn.” Blijkbaar gaat het dus vooral om de toonzetting en de negatiefkritische manier van schrijven. Ik moet ook eerlijk bekennen, dat ik om die reden (negatiefkritische toonzetting) al een poosje geleden afgehaakt ben en de artikelen van Wilschut in Nader Bekeken niet meer las. In De Reformatie [1] staat ook een artikel over dit onderwerp. In dit artikel wo