Arjan's blog

Ook bij David Heek kom je in zijn blog ‘ Interview 2 ’ twee kanten van eenzelfde mediale (de kerk) tegen. Op de vraag ‘Houd je eigenlijk wel van de kerk?’ antwoord David: “ ‘Absoluut, maar dan bedoel ik de geestelijke kant: het lichaam van Christus. Maar die andere, menselijke kant, dat systeem, die vaak opgelegde manier van doen, die haat ik! Daar ben ik uiterst kritisch op, juist omdat het het lichaam van Christus is. ” De kerk heeft een geestelijke kant en een menselijke kant. Die geestelijke kant vormt principieel gezien geen tegenstelling met de menselijke kant. Over die menselijke kant mag en moet je wel kritisch zijn, omdat het risico bestaat dat de gerichtheid op Christus ontbreekt. Maar laten we oppassen om de geestelijke kant en de menselijke kant (standaard) als tegenpolen van elkaar te zien. In de (zondige) praktijk kunnen die twee kanten wel zomaar tegenpolen van elkaar worden. En ja, in de kerk komt het helaas voor dat de geestelijke kant en de menselijke kant een tegens

In de kerk komt Gods werk én mensenwerk bij elkaar. Je kunt bij het nadenken over de kerk de Bijbel als uitgangspunt nemen. Hoe God tegen de kerk aankijkt (‘van boven’). En je kunt over de kerk nadenken door deze ‘van beneden’ te bezien. De benadering ‘van boven’ en die ‘van beneden’ horen bij elkaar, moeten met elkaar verbonden worden en zijn niet te scheiden van elkaar. Ze vormen principieel gezien geen tegenstelling. Het wordt pas een tegenstelling als het mensenwerk niet gedaan wordt vanuit een gerichtheid op Christus, door de Geest. Deze tweeslag (van boven en van beneden) zie ik ook in de blog ‘ David Heek stoort me ’ van Jos Douma. Jos zegt daar o.a. dit over: “ Het kan toch niet zo zijn dat kerkdiensten, waar zoveel energie in wordt gestoken, van nul en generlei betekenis zijn voor de opbouw van Christus’ gemeente? Het kan toch niet zo zijn dat kerkdiensten alleen maar het plichtmatig afwerken van een orde van dienst is? Kom op, David, je hebt toch theologie gestudeerd, en je

Eten, bidden en beminnen . Daniel & Tanja de Wolf gebruiken deze woorden als een synoniem voor radicaal discipelschap. Radicaal discipelschap als sleutel om als kerk aansluiting te vinden bij onze samenleving. “Ik zou christenen, inclusief mezelf, willen uitdagen om meer op Jezus te lijken en van hem vervuld te zijn. Jezus at met mensen (…). Hij bad tot de Vader. Hij beminde deze wereld.” Maar hoe komen wij tot radicaal discipelschap? Door Jezus na te volgen, maar hoe doe je dat? Radicaal discipelschap is het leven van de Geest in onszelf. Navolging is worden als God . Laten we ons uitstrekken naar de Geest zodat hij van ons discipelen, navolgers maakt. Er is innerlijke (geestelijke) vernieuwing nodig. David Heek ’s beeld van de kerk is: “Kerk zijn is ‘eat, pray, love’. Eten, bidden, beminnen. That’s all.” Een kerk dus waar sprake is van een gemeenschap (eten), waar we van elkaar houden (beminnen) en wij voor elkaar bidden (bidden). Dit beeld van de kerk vindt David niet of o

In het afgelopen weekend las ik het boek ´eten, bidden, beminnen´ (oorspronkelijke titel: eat, pray, love) van Elizabeth Gilbert uit. Ik was al in het boek begonnen voordat de titel een eigen (religieus) leven ging leiden. De titel kwam ik tegen in het interview met David Heek (gepubliceerd in het ND van 27 november: ‘ Amos uit Spakenburg ’). David Heek gebruikte de titel van het boek om daarmee de kerk te typeren: “ Onrustige zielen willen thuiskomen bij God, maar dat niveau halen we niet in de kerk. En dan al die energie voor dat ene uurtje kerkdienst. Terwijl het daar niet om gaat. Kerk zijn is anders, draait om eenvoud. Kerk zijn is ‘eat, pray, love’. Eten, bidden, beminnen. That’s all ”. Het interview bracht nogal wat digitale pennen in beweging. Afgelopen week kwam er zelfs een heuse weblog beschikbaar waarop allerlei reacties zijn samengebracht: ‘ Weer kerk zijn in de 21e eeuw, eten bidden beminnen ’. In deze reacties kreeg David Heek niet alleen bijval. Wel was er eensgezin

Ds. Jacob Glas schrijft in de Reformatie [1] over (menings)verschillen in de kerk. Verschillen die als verdeeldheid worden ervaren. Maar zijn meningsverschillen in de kerk een symptoom van ‘verdeeldheid’? Is verdeeldheid een synoniem voor meningsverschillen? Zijn verschillen per definitie verkeerd? Bedreigen verschillen de eenheid in de kerk? Glas zegt er dit over: “Het doet er niet toe wanneer christenen onderling van mening verschillen over allerlei zaken die het christelijk leven of het kerkelijk samenleven betreffen waarvoor God geen geboden heeft gegeven. (…) Wat er echt toe doet is of je denken en handelen gericht zijn op de Heer. Het gaat om je hart, je motivatie. Niet jouw standpunt is belangrijk, wel waarom je dat standpunt hebt.” Dus als in een gemeentevergadering de uitslag van een stemming ongeveer evenveel voor- als tegenstemmers oplevert, is daarmee niet gezegd dat dit een teken is van verdeeldheid in de gemeente. Dat weet je pas nadat je voor- en tegenstanders hebt

In mijn blog ‘ Oude tijden herleven ’ schreef ik dat God en mensen nog steeds dezelfde zijn. Wat voor het OT geldt, geldt ook voor de tijd die beschreven is in het Nieuwe Testament (=NT). De mens uit het OT is niet anders dan de mens uit het NT. In dit verband moet ik denken aan een tweet van Jan Meijer: “ Benieuwd hoe wij als GKv zouden reageren wanneer Jezus in cognito op bezoek kwam op de manier zoals Hij dat 2000 jaar geleden deed… ” Als wij (mensen van onze tijd) niet wezenlijk verschillen van de mensen uit de tijd van Jezus, dan kunnen we de evangeliën openslaan om zo te ontdekken hoe wij zouden kunnen reageren. De kerk in Jezus’ dagen doodde Jezus na drie jaar publiekelijk optreden. Hoe zouden wij (kerk van onze tijd) reageren als Jezus bij ons op bezoek komt? Zelfs als Jezus niet in cognito op bezoek komt? Nu komt Jezus niet als mens op bezoek in de GKv. Wel is Jezus door zijn Geest aanwezig. Ook mogen wij Jezus zien, ontmoeten in andere mensen. Hoe reageren wij als Jezus o

Onze tijd verschilt niet wezenlijk van de tijd zoals beschreven in het Oude Testament (=OT). God wilde omgaan met zijn volk Israël, onder zijn volk wonen. En Israël vervreemdde steeds weer van God en liep de afgoden (namaakgoden) achterna. God wil omgang met mensen, maar de mens wil (van nature) geen omgang met God. Vooral het boek ‘ Namaakgoden ’ van Tim Keller laat mij zien hoe actueel (van deze tijd) afgoderij is. Veel voorbeelden die Keller ter illustratie van namaakgoden gebruikt, zijn uit het OT: Jakob met Rachel en Lea (love is niet all you need), Naäman (succes als verzoeking), Nebukadnessar (de macht en de heerlijkheid), Jona (de verborgen afgoden in ons leven) en Jakob’s worsteling bij Peniël (het einde van namaakgoden). Keller vertaalt deze voorbeelden naar vandaag en maakt daardoor het OT actueel. Oude tijden herleven. Er is niets nieuws onder de zon. Waarom niet? God en mensen zijn niet veranderd. Het zit in elk mens om voor zichzelf te gaan en daarmee dus namaakgoden

Ik schreef op deze weblog het nodige over de cultuur en beïnvloeding vanuit de cultuur. Ik las in het rapport deputaten kerkelijke eenheid een mooi stukje over cultuur en de verhouding tussen Bijbelse voorschriften en de cultuur. Mooi ook in de zin van evenwichtig, recht doen aan beide kanten, niet denken in tegenstellingen. In het rapport is het volgende te lezen. ‘De verhouding tussen Bijbelse voorschriften en de cultuur is er overigens niet per definitie een van confrontatie, maar kan twee kanten op. Het Woord van God staat haaks op elke cultuur (de patriarchale van het oude Israël, de rationalistische van de vorige eeuw en de postmoderne van vandaag de dag), maar kan anderzijds ook aansluiting vinden bij en ingang vinden in elke cultuur.‘ ‘De tijdgeest, welke dan ook, kan vijand zijn van het Evangelie, maar kan anderzijds ook dienstknecht van datzelfde Evangelie zijn. De heilige Geest stelt elke tijdgeest onder kritiek, confronteert zich ermee en doorlicht elke tijdgeest tot o