Arjan's blog

Tim Keller begint zijn boek ‘Kruistocht – Het leven van koning Jezus’ met een hoofdstuk over de drie-enige God. Dat doet hij omdat hij in zijn boek begint bij vers 1 van het Bijbelboek Marcus : ‘Het begin van het evangelie van Jezus Christus, Zoon van God.’ Het gaat in Marcus niet om een Jezus (een veelgebruikte naam) of om een Christus (een gezalfde koninklijke figuur), maar om de ‘Zoon van God’. In dit hoofdstuk zegt o.a. dit: ‘ Als deze wereld door een drie-enige God geschapen is, dan draait alles in het leven eigenlijk om liefdesrelaties. ’ Deze stelling werkt hij vervolgens uit voor verschillende godsbeelden. Dat het in dit leven draait om liefdesrelaties of relaties is mij dit seizoen op de school voor pastoraat ( Koinonia ) duidelijk gemaakt. We zijn gemaakt om relaties te hebben. De basis van iedere menselijke relatie, maar ook de relatie tussen God en mensen, is het geven en ontvangen. Niet geven en nemen, maar geven en ontvangen. Ontvangen is anders dan nemen. Hans Groene

Naar aanleiding van het boek ‘Kruistocht – Het leven van koning Jezus’ van Tim Keller ben ik het Bijbe lboek Marcus aan het lezen. Volgens mij zit er een soort refrein in Marcus.   Marcus 1 : 22 : Ze waren diep onder de indruk …… Marcus 1 : 27 : Iedereen was zo verbijsterd ….. Marcus 2 : 11 : …. allen die dit zagen, stonden versteld ….. Marcus 4 : 41 : Ze werden bevangen door grote schrik ….. Marcus 5 : 15 : …. en ze werden door schrik bevangen. Marcus 5 : 20 : …. en iedereen stond verbaasd. Marcus 5 : 42 : Iedereen was met stomheid geslagen. Marcus 6 : 2 : … en vele toehoorders waren stomverbaasd …. Marcus 6 : 51 : Zijn leerlingen waren helemaal van hun stuk gebracht. Marcus 7 : 37 : De mensen waren geweldig onder de indruk en ….. Marcus 9 : 6 : ….., want ze waren door schrik overweldigd. Marcus 9 : 15 : De mensen waren verbaasd toen ze hem zagen, …. Marcus 9 : 24 : De leerlingen schrokken van zijn woorden. Marcus 9 : 26 : Nu waren ze nog meer ontzet, …

Wat kunnen mensen liefdeloos, zondig met elkaar omgaan. Wat kunnen we worstelen met het doorgeven van Gods genade aan anderen. Hoe moeilijk is het om vergeving te schenken aan degene die ons kwaad heeft aangedaan. Zeker als dat christenen zijn. Afgelopen zondag zongen wij opwekking 629 . Een lied waarin die worsteling mooi onder woorden is gebracht. Hoe kan ik verder leven, hoe moet ik verder gaan. Kan ik ooit vergeven, wat mij is aangedaan. De woorden in mijn ziel, de haat en bitterheid, lijken niet te helen niet door woorden, niet door tijd. Refrein: Maar als er vergeving is, kan er genezing zijn, van de pijn en het verdriet diep van binnen. Als er vergeving is,kan er genezing zijn, en de weg van herstel kan beginnen. O God, ik heb U nodig, Ik kan het zelf niet. Ik lijk haast te verstikken, in angst en in verdriet. Hoe kan ik ooit vergeven, zoals U mij vergeeft, dwars door alles heen wat mij beschadigd heeft. Geef mij de kracht van Uw liefde om verder te gaan, ook

Ik sprak laatst een zuster van onze kerkelijke gemeente. We informeerden bij elkaar naar ons geestelijk welzijn. Het gemeentelid gaf aan zich steeds meer een randkerkelijke te voelen. Dat verbaasde mij omdat zij trouw de kerkdiensten bezoekt, tot voor kort actief deelnam aan commissie(s), aanwezig is op gemeentevergaderingen, de kerk lief heeft, etc. Hoe kan zij zich dan randkerkelijk voelen? Maar wat is een randkerkelijke eigenlijk? Dat is iemand die zich aan de rand of de marge van de kerk ophoudt, de kerkdiensten en vergaderingen niet of nauwelijks bezoekt, niet deelneemt aan kerkelijke activiteiten, etc. Ik denk dat de zuster vooral dit bedoelde: dat ze zich steeds meer terugtrekt naar de rand van de kerk. Weg uit het centrum van de kerk. Maar waarom? Het predicaat ‘randkerkelijke’ past helemaal niet bij haar. Zij, ik en anderen zijn randkerkelijke tegen wil en dank. Nu is daar terecht tegen in te brengen, dat het je terugtrekken naar de rand van de kerk een keuze is. Je wil sp

Ik schreef al eerder over het verschil tussen de zondaar en zonde . Over onze positie en ons gedrag. Cloud schrijft in ‘4 stappen naar een sterke identiteit’ daar ook mooie woorden over. “Het echte punt is de zonde, niet de zondaar. We moeten niet in een draaimolen van gevoelens zitten alsof we goed zijn als we goede dingen doen en slecht als we slechte dingen doen. We staan in een constantie positie van geliefd-zijn. Veel christenen blijven in de draaimolen zitten. Ze denken dat ze van een positie van vergeving naar een positie van schuld gaan, en dan weer terug naar vergeving, enzovoort. Ze voelen zich nooit veilig aanvaard.” Als kind van God (positie, identiteit) weten we ons aanvaard, geliefd. En als kind van God zien we goede én slechte dingen in ons leven. Door die slechte dingen wordt onze positie van geliefd kind gelukkig niet anders. Die positie hebben wij niet aan onszelf te danken. We zijn door Christus aanvaard als Gods kinderen. Dat is genade.

Henry Cloud schrijft in zijn boek ‘4 stappen naar een sterke identiteit’ over goed en kwaad, over het ideale ik en de werkelijke ik. Hij schrijft dat het heel belangrijk is om te kunnen gaan met het tegelijkertijd aanwezig zijn van goed en kwaad (slechtheid), omdat wijzelf, de wereld, de kerk, andere mensen precies hetzelfde zijn: goed en slecht. Cloud schrijft: “Hij (AG: God) zegt dat we ongelooflijk mooi zijn en ook uiterst zondig.” Deze zin komen we ook in iets andere vorm tegen bij Keller: “Je bent zondiger en gebrekkiger dan je ooit kunt geloven én meer geaccepteerd en bemint dan je ooit hebt durven hopen.” Hoe gaan we hier nu mee om? Het lijkt zo’n tegenstelling. Volgens Cloud is aanvaarding het antwoord op het dilemma van ideaal tegenover echt (werkelijk). Aanvaarding is genade. “Als we op het punt komen van ‘geen veroordeling’ van het werkelijke ik zoals het is, kunnen we belijden wat fout is en in relatie staan zoals we zijn, zonder druk om ideaal te moeten zijn. Het ideale

Theologie, vorming, gemeenschap, missie. “De kerk waar ik bij wil horen, een echte kerk, zal een geestelijke theologie onderwijzen die een honger naar geestelijke vorming opwekt, die de behoefte aan een geestelijke gemeenschap naar boven haalt, die dan haar middelen mobiliseert voor een geestelijke missie." De ideale kerk – Waar onvolmaakte mensen God ontmoeten van Larry Crabb

Jos Douma schreef een vijftal blogs over ‘ Hoe word ik vriendelijker? ’. Het is vooral zijn inleiding die mij tot nadenken aanzet. “ Naar een preek luisteren die gaat over vriendelijkheid heeft nog niet direct als effect dat je ook vriendelijker wordt. ” Het horen van een preek over de ´vrucht van de Geest´ betekent niet per definitie dat er vervolgens daadwerkelijk ´een leerproces c.q. veranderingsproces´ op gang komt bij de luisteraars. Dat lijkt een open deur. Je hoeft de Bijbel maar open te slaan om allerlei voorbeelden te vinden. Jezus preekte wat af, maar bij (een deel van) de luisteraars kwam er geen veranderingsproces op gang. Ook de gelijkenis van de zaaier ( Matteüs 13 ) gaat over hoorders (luisteraars) die wel onder het gehoor zitten, maar niet veranderen. Blijkbaar kan een predikant zich het vuur uit zijn sloffen preken terwijl het geen of weinig effect heeft. Er is meer nodig dan alleen een voluit Bijbelse preek. Voor mij is dat al een belangrijke constatering. Temeer

Henry Cloud schrijft in zijn boek ‘ 4 stappen naar een sterke identiteit ’ drie ingrediënten voor groei. Groei in de zin van veranderen naar het beeld van God. In het steeds meer lijken op Jezus. De drie ingrediënten zijn: Genade , waarheid en tijd . Genade is het eerste ingrediënt dat nodig is om te groeien naar het beeld van God. ‘Genade is de onverdiende goedheid van God voor mensen.’ ‘Anders gezegd, genade is onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding.’ Vanwege God genade voor ons, is er een relatie mogelijk tussen Hem en ons. ‘Het is de soort relatie die de mensheid had met God in het paradijs.’ Liefde, die relatie tussen God en ons is niet grenzeloos. De in zondegevallen mens heeft een richting, structuur nodig. Mensen hebben waarheid nodig. Liefde zonder richting, zonder grenzen, zonder waarheid leidt tot losbandigheid. Waarheid is het tweede ingrediënt dat nodig is om te groeien naar het beeld van God. Cloud noemt in dit verband de wet als voorbeeld. ‘De wet is een blauwdru

Ik las het boek ‘ 4 stappen naar een sterke identiteit ’ (oorspronkelijke titel: Changes That Heal) van Henry Cloud. Cloud betoogt in zijn boek dat er geen verschil bestaat tussen emotionele en geestelijke problemen. Problemen die in de praktijk vaak het stempel ‘emotioneel probleem’ meekrijgen zoals depressie, angst, paniek, schuldgevoel of verslaving, zijn volgens Cloud ook geestelijke problemen. Deze problemen ontstaan vanuit ons onvermogen om het beeld van God te weerspiegelen. “Omdat Adam en Eva in het paradijs in zonde vielen, hebben we ons ‘beeld zijn’ van God in de belangrijke gebieden van onze persoonlijkheid niet ontwikkeld. We functioneren niet zoals we geschapen zijn.” De oplossingen liggen volgens Cloud in bepaalde ontwikkelingstaken. “Dit zijn taken die je hoogstwaarschijnlijk niet hebt afgerond toen je opgroeide. Werken aan deze taken brengt de verandering die geneest (AG: ‘changes that heal’). Deze taken houden in dat je volwassen wordt en groeit in het ‘lijken op’ de

Ik las in MT (Management Team) het artikel: ‘ Zo houdt De Boer zijn spits in het gareel ’. Het artikel gaat over het managen van lastige mensen. In het artikel worden vijf principes opgesomd waarmee lastige mensen beter in het gareel te houden zijn. Het artikel viel mij niet op omdat het over voetbal of lastige mensen gaat. Het was vooral het derde principe die mij aandacht trok: ‘Aanspreken op gedrag’. “Scheid het gedrag van de persoon. Spreek de lastpak aan op hoe hij doet en wat hij zegt en heel nadrukkelijk niet op wie hij is. De kans is daarmee veel groter dat de woorden aankomen en er voldoende ruimte overblijft om de relatie succesvol voort te zetten. (…) Als conflicten op de man worden gespeeld, is de kans klein dat het ooit nog goed komt.” Dit principe deed mij weer terugdenken aan wat ik schreef op mijn blog ‘ Anders-zijn van de ander ’. Ik schreef over begrip en onbegrip over het anders-zijn van andere mensen. Na het lezen van genoemd artikel in MT realiseerde ik mij des t

Larry Crabb vertelt in zijn boek ‘De ideale kerk’ dat hij bidt om een opwekking. Een opwekking voor hem persoonlijk, maar ook voor de kerk. “Hoe meer ik bid om een opwekking, hoe meer een voor de hand liggende waarheid duidelijk wordt. Tenzij de Geest ons laat zien wat de Vader het meest verheugd (en ergert) wanneer we bijeenkomen, zullen we komen aanzetten met allerlei soorten ideeën en hoop en manieren om dingen te doen, zoals aanbidding en preken en kleine groepen, die allemaal een duivels ding gemeenschappelijk hebben, een duivels ding dat we als engelachtig zullen beschouwen: hanteerbaarheid.” Geen opwekking zonder de Geest. In het laatste hoofdstuk ‘conclusie’ schrijft Crabb (o.a.) dit: “Dus wij kunnen noch een echte kerk tot stand brengen noch mensen naar een echte kerk trekken. Dan blijft alleen het gebed over. Opwekking hangt af van het gebed om Gods Geest, om ons te laten zien en horen wat Jezus zag en hoorde.” En in zijn ‘epiloog’ lees ik: “Als je je aangesproken voelt d

Larry Crabb schreef een boek met de titel ‘De ideale kerk’ met als ondertitel ‘Waar onvolmaakte mensen God ontmoeten’. Voordat we Larry verdenken van idealisme noem ik ook nog de Engelse titel van het boek: Real Church. Het boek gaat dus over de ware of de echte kerk. Crabb vertelt in het boek waarom hij deze schreef: “De kerk waar ik heen wil – waar is die? Wat is dat voor kerk? Welke kerk zou me aantrekken? Wat voor soort kerkdienst zou ik niet graag missen? Bij welke kerk zou het een voorrecht zijn om ertoe te behoren? Ik had er moeite mee om een antwoord te vinden. Daarom heb ik besloten om er meer over na te denken. Ik kan het beste nadenken met een pen in mijn hand. Vandaar dit boekje.” Crabb begint zijn boek met een probleemstelling: “Waarom verlies ik – en anderen die al tientallen jaren trouwe, regelmatige kerkgangers zijn – de interesse om zelfs maar naar de kerk te gaan, laat staan daar actief in te worden? Is het tijd voor weer zo’n vernieuwings- of hervormingsbeweging,

In mijn vorige blog schreef ik over ‘ onbegrip ’: ‘Onbegrip is zomaar gebaseerd op onwetendheid’. Tjeerd Boersma schrijft ook over begrip en onbegrip en wel in ‘Het conflict te lijf’. [1] Volgens hem ontstaan “verreweg de meeste conflicten door een ‘onschuldig anders-zijn’ van de ander, en maar weinig door echt boevengedrag en kwade opzet”. “Doordat iedereen uniek en dus anders is, is er ook niemand die ik helemaal begrijp. Dat levert spanning op – niet te voorkomen en heel normaal.” Hij geeft aan dat je met die spanning twee kanten op kan: het kan leiden tot meer begrip óf meer onbegrip . Begrip leidt tot vertrouwen, acceptatie, respect en verrijking. Onbegrip leidt tot wantrouwen, afwijzing, verachting en scheiding. Onschuldig anders-zijn van de ander. Over anders-zijn schrijft ook Henri Nouwen mooie woorden. [2] “Vreemden, mensen die anders zijn dan wij, maken ons vaak angstig, achterdochtig, vijandig zelfs. Hun anderszijn zorgt ervoor dat wij ons onzeker voelen.” Hoe komen w

In CV•Koers van maart 2011 (nummer 02) staat een mooi artikel van Arie de Rover: ‘ Jij en Gods genade ’. In dit artikel gaat het over identiteit, gedrag, over genade e.d. Over de oudste zoon (uit de gelijkenis van de verloren zoon) en over vrij zijn in Christus. Ik hoorde het verhaal ooit live van Arie de Rover. Een indrukwekkend verhaal door de manier waarop Arie het verhaal bracht. Maar zeker ook een indrukwekkend verhaal vanwege de inhoud. Ik denk dat het een heel fundamenteel verhaal is. Een verhaal dat velen nog niet kennen of wel kennen maar niet begrijpen of toepassen in het dagelijks leven, het geloofsleven en kerkelijk leven. Nu is dat verhaal heel kernachtig uitgeschreven op drie A4-tjes. In veel van mijn blogs vind je genoemde onderwerpen terug: identiteit , gedrag , genade , in Christus zijn . Ook in mijn blog ‘ Zonde, schuld en genade ’ en de blogs die daaraan voorafgaan, vind je terug wat Arie in genoemd artikel schrijft. Het zijn onderwerpen die mij na aan het hart l

Marnix Bassie schreef op zijn weblog ‘ …ik ben niet van hier… ’ over vergeving en schuld. Ik sprak met hem daarover en wil nu ook graag reageren via mijn blog. Om misverstanden te voorkomen (gelukkig kent Marnix mij): ik wil met deze blog op geen enkele manier beweren dat ik de wijsheid in pacht heb. Ik voel mij verbonden met Marnix en ga naast hem staan om zo samen met hem na te denken over vergeving, schuld, genade. Ik schreef al eerder hierover en zeg het hier opnieuw: ik denk dat wij een onderscheid moeten maken tussen onze positie, onze identiteit en ons gedrag. Onze identiteit ligt in Christus, wij zijn dood voor de zonde en levend voor God. Onze oude mens is in Christus gestorven en onze nieuwe mens met Hem opgestaan. In onze statusverandering (2000 jaar geleden bewerkstelligd door Christus) ligt de sleutel tot ons geluk. God ziet ons aan in Jezus Christus, die ons door zijn Geest deel geeft aan zijn weldaden. Wij zijn geliefde kinderen en erfgenamen van God! Duur gekocht en

Wie zich wil verdiepen in de grootheid (of heerlijkheid) van God moet het evangelie volgens Johannes eens lezen. Vooral in dit evangelie komt heel expliciet de grootheid van God aan bod. In het Nieuwe Testament komt het woord ‘grootheid’ 25 keer voor, waarvan 19 keer in het evangelie volgens Johannes. Een aantal voorbeelden: Het begint al in hoofdstuk 1 in het bekende vers 14: “Het Woord is mens geworden en heeft bij ons gewoond, vol van goedheid en waarheid, en wij hebben zijn grootheid gezien, de grootheid van de enige Zoon van de Vader.” Het eerste wonderteken beschrijft Johannes in hoofdstuk 2. Tijdens de bruiloft van Kana verandert Jezus water in wijn. In vers 11 staat dat Jezus zo zijn grootheid toonde. In het gebed van Jezus zoals we dat lezen in hoofdstuk 17 noemt hij een aantal keren de grootheid van zichzelf en zijn Vader.

Hoe kunnen wij er zeker van zijn dat het Bijbelse portret van Jezus waar is? Die vraag stelt John Piper in het boek ‘Jezus zien en ervaren – en intens van Hem genieten’. Er zijn volgens Piper twee manieren: door historisch onderzoek en doordat ‘de goddelijke waarheid haar eigen echtheid kan bewijzen’. Het gaat Piper daarbij in genoemd boek vooral om die tweede manier. Jezus, zoals hij naar ons toekomt in de Bijbel, heeft een heerlijkheid (glorie, grootheid) waarvoor geen ander bewijs nodig is. ‘Het is alsof we de zon zien en weten dat die licht is en niet donker, of honing proeven en weten dat die zoet is en niet zuur. Er is geen lange redenering nodig, van vooronderstelling tot conclusie. Je voelt direct aan dat deze Persoon waar is en dat zijn heerlijkheid de heerlijkheid van God is.’ Kijk goed naar de Jezus van de Bijbel. Kijk naar Hem. Piper schetst in genoemd boek het Bijbelse portret van Jezus, zodat wij Jezus zien zoals Hij werkelijk is. Volgens Piper is het doel van het evang

Ik verkeerde zaterdag in de gelukkige omstandigheid dat ik de mannendag in Wezep kon meemaken. Patrick Nullens en Jos Douma spraken daar over het thema ‘Ben ik discipel’. Patrick concentreerde zich daarbij vooral op Matteüs 5 : 1 – 16 en Jos op Matteüs 28 : 16 – 20 . Jos gaf tijdens de mannendag de volgende omschrijving van een leerling van leraar Jezus: ‘een leerling van Jezus ben je als je Jezus bewondert om zijn wijsheid en goedheid, (…).’ Ik beperk mij nu even tot dit deel van de omschrijving. [1] Ik moest bij deze omschrijving denken aan hoe Wolter Rose in ‘ Verder met het evangelie van Jezus Christus ’ het woord ‘glorie’ omschrijft. Rose geeft in genoemd document aan dat je minimaal vier woorden nodig hebt om het Evangelie uit te leggen: vrijspraak, adoptie, glorie, en transformatie. Het gaat bij glorie om een eigenschap of bijzonderheid waardoor iemand of iets een unieke uitstraling heeft, of om het feit dat iemand die bijzondere uitstraling heeft’. En dat de glorie van Go

Ik word steeds weer geraakt als ik ‘ Verder met het evangelie van Jezus Christus ’ van Wolter Rose lees. Rose is er wat mij betreft in geslaagd op een beperkt aantal pagina’s kernachtig de rijkdom van het evangelie onder woorden te brengen! Ik schreef daar al eerder over. Waar het mij nu om gaat is het woord ‘ glorie ’. In plaats van het woord ‘glorie’ komen we ook woorden tegen als: heerlijkheid , luister , grootheid of majesteit . Rose schrijft dat het bij glorie gaat om een eigenschap of bijzonderheid waardoor iemand of iets een unieke uitstraling heeft, of om het feit dat iemand die bijzondere uitstraling heeft. En glorie maakt iets los bij mensen: ze zijn er trots op, ze zijn onder de indruk. Mensen in de tijd van het Oude Testament (bijvoorbeeld Mozes) zagen de glorie van God en ervoeren dit als een overweldigende ervaring. Die glorie valt echter helemaal weg als deze vergeleken wordt met de glorie van Christus. Gods glorie heeft een gezicht gekregen: Jezus Christus. Die g

Is het altijd goed als iemand Bijbelse woorden spreekt? Of als mensen elkaar vanuit de Bijbel van repliek dienen? Ja toch! Het gaat toch om de Bijbel, om het ‘verdedigen’ van de Bijbelse waarheid?! Ds. Mark van Leeuwen denkt er toch anders over. Hij schrijft in de Reformatie [1] naar aanleiding van Spreuken 25 : 11 en 12: Het juiste woord op de juiste tijd is als een gouden appel op een zilveren schaal. Een wijze vermaning voor een luisterend oor is als een gouden ring, een sieraad van het zuiverste goud . Het gaat om het spreken op de juiste tijd . Dat heeft dus met timing te maken. ‘Wat je zegt, moet passen bij het moment.’ Het gaat ook om het spreken van het juiste woord . ‘Je kunt flinke brokken maken, zelfs met woorden van God.’ ‘Je moet ze doseren en goed timen, weten wie je voor je hebt en in welke situatie die persoon zich bevindt; en bidden of God je de juiste woorden in je mond wil leggen. Zulke gedoseerde woorden, woorden waar over nagedacht en waarvoor gebeden is, dat zi

Ik schreef op mijn blog ‘ Zijn zoals Adam ’ over kwetsbaarheid. Ook de blog ‘ Hoe kwetsbaar is de kerk? ’ gaat over (het peilen van) kwetsbaarheid. Mijn blog ‘ Ongepland interactief moment ’ gaat vooral over het stellen van de juiste vraag om zo door te dringen tot de kern. Doordringen tot de kern is nodig om uit te komen bij het kwetsbare, het gekwetste in mensenlevens. Om duidelijk te krijgen waar het iemand om gaat. We geven door woorden een stukje van onze gedachten aan anderen. Dat heb ik gedaan met het schrijven van de genoemde blogs. Dat hebben anderen gedaan door hun reactie daarop te geven. Het is een vorm van je kwetsbaar opstellen. Je laat mensen in je hart kijken. Door te reageren vanuit anonimiteit geef je (wellicht onbewust) aan, dat we nog niet in alle opzichten een kwetsbare kerk zijn. Aan Anoniem en Sekel vraag ik in dit verband: waarom kom je niet voor je echte identiteit uit? Waarom stel je je niet kwetsbaar op? Ik schreef eerder dat niet een mening of standpunt

In mijn blog ‘ Geaccepteerd en tegelijk zondig ’ schrijf ik over Packer. Packer onderscheidt God als Vader en God als Rechter. Datzelfde onderscheid kom ik ook tegen bij Wolter Rose [1] . Rose zegt o.a. dit: “ Het Evangelie is vergeving, of rechtvaardiging, maar ook heiliging. Ik ga nog een stap verder. Rechtvaardiging en heiliging samen is nog maar een half Evangelie. Rechtvaardiging en heiliging — daar zit nog het een en ander tussen. Je hebt minimaal vier woorden nodig om het Evangelie uit te leggen: vrijspraak, adoptie, glorie, en transformatie. ” ‘Rechtvaardiging’ splitst Rose als het ware op in vrijspraak en adoptie en het begrip ‘heiliging’ in glorie en transformatie. Vrijspraak koppelt Rose aan zonden en aan God als Rechter. Bij adoptie ontmoeten we God als Vader. Een Vader die zegt ‘jij bent mijn aangenomen kind’. Voor de adoptie was ik slaaf en na de adoptie ben ik Gods zoon (of dochter). Ik krijg een bevoorrechte positie, een heel andere identiteit. Ik vraag mij af of h

Ik schreef eerder over de vraag die J.I. Packer in het boek ´Groeien in Christus´ stelt bij de bede ‘vergeef ons onze schulden’. Het gaat om de volgende vraag: “ Als de dood van Christus alle zonden verzoend heeft, die van het verleden, het heden en de toekomst, (en dat is ook zo) en als Gods uitspraak die de gelovigen rechtvaardigde (‘Ik aanvaard je als gerechtvaardigde om Jezus wil’) voor eeuwig geldig is (en dat is het ook), waarom moeten christenen dan hun dagelijkse zonden bij God brengen? ” Ik wil het antwoord van Packer op deze vraag ook graag doorgeven: “Het antwoord ligt in het onderscheid tussen God als Rechter en God als Vader en tussen de gerechtvaardigde zondaar zijn en de aangenomen zoon zijn. Het Gebed des Heren is het gebed voor de familie, waarin Gods aangenomen kinderen hun Vader aanspreken. Hoewel hun dagelijkse gebreken hun rechtvaardiging niet ongedaan maken, kan het toch niet goed zijn tussen hen en hun Vader totdat zij ‘sorry’ hebben gezegd en Hem gevraagd heb

Ik schreef in mijn vorige blog over het ‘ongeplande interactieve moment’ in een morgendienst van onze gemeente waarin iemand hardop de vraag stelde: “ Als wij geloven dat Jezus onze Heer is en dat Hij één keer is gestorven voor al onze zonden, waarom staan wij hier dan schuldig? ” Als reactie daarop verwees de predikant naar het Onze Vader, naar de bede ‘vergeef ons onze schulden’. Maar is deze reactie een antwoord op de gestelde vraag? Een antwoord dat duidelijkheid geeft? Packer stelt in zijn boek ‘Groeien in Christus’ bij de bespreking van de bede ‘vergeef ons onze schulden’ deze vraag: “ Als de dood van Christus alle zonden verzoend heeft, die van het verleden, het heden en de toekomst, (en dat is ook zo) en als Gods uitspraak die de gelovigen rechtvaardigde (‘Ik aanvaard je als gerechtvaardigde om Jezus wil’) voor eeuwig geldig is (en dat is het ook), waarom moeten christenen dan hun dagelijkse zonden bij God brengen? ” Met andere woorden de verwijzing naar de bede uit het Onz

Bij het lezen van het boek ‘Adam – een vriendschap’ van Henri Nouwen dacht ik aan de blog van Jos Douma: ‘ Kerst: kwetsbaar kerk zijn ’. Jos brengt op een heel mooie manier onder woorden wat kwetsbaar kerk zijn is: “ Dat vraagt om een kerk waar niet in algemene (theologische en vrome en ongetwijfeld ook correcte) termen wordt gesproken over zonde en schuld en genade en liefde, maar om geloofsgemeenschappen (groot of klein, oud of nieuw) waar mensen kwetsbaar kunnen zijn, waar gelovigen zich niet hoeven te schamen voor hun worstelingen, voor hun falen, voor hun pijn en frustratie. ” De kerk zou een soort Daybreak-gemeenschap moeten zijn waar kwetsbare mensen liefdevol worden opgevangen. Waar ‘sterke’ mensen (zoals Henri) mogen ontdekken juist door de omgang met gekwetste en kwetsbare mensen (zoals Adam) hoe kwetsbaar ze feitelijk zelf zijn. Ik moest denken aan het ‘ongeplande interactieve moment’ in een morgendienst van onze gemeente waarin iemand hardop de vraag stelde: “ Als wij gel

Ik ben ‘Adam – een vriendschap’ van Henri Nouwen aan het lezen. Wat een ontroerend boek. Henri ging werken in de Arkgemeenschap van geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Daar wordt hij geconfronteerd met het kwetsbare in de vorm van gehandicapten mensen (vooral in de persoon van Adam), maar ook met het liefdevolle van de Daybreak-gemeenschap. Juist daar, in die veilige en vriendelijke omgeving brokkelde de verdedigingsmechanismen die Henri rond zijn innerlijke handicaps had opgetrokken af. ‘In dit klimaat van liefdevolle zorg, waar competitie en individuele prestatie geen druk op mij legden leerde ik mijzelf kennen als een heel onzekere, afhankelijke en kwetsbare persoon.’ Henri belandde in een crisis. Hij werd ‘opgenomen’ en daar leerde hij om te luisteren naar een innerlijke stem die zachtjes zei: ‘Je bent mijn kind. Ik hou van je, mijn hart gaat naar je uit.’ “Heel lang bleef ik die stem wantrouwen. Ik zei alsmaar tegen mezelf: ‘Dat is niet waar. Ik weet hoe ’t zit. Er is ni

Aad Kamsteeg houdt in zijn boek de kerk ook een spiegel voor. Zeker in het tweede deel (vijf pijlers onder een gezonde gemeente in de 21e eeuw), maar ook al in het eerste deel. Het eerste deel is als het ware een aanzet voor deel twee van zijn boek. Zo schrijft Aad in het eerste deel: “De vrijgemaakte kerken die ik liefheb, waren allerminst vrij van wetticisme en lopen ook in de 21e eeuw nog steeds dat gevaar. Bij mij wint de overtuiging veld dat veel persoonlijke en kerkelijke scheefgroei ten diepste te verklaren is uit onvoldoende besef van genade.” Aad houdt de kerk een spiegel voor als hij de negen kernwaarden van de Redeemer Presbyterian Church beschrijft. Kernwaarden die gericht zijn op vernieuwing van hart, kerk en stad. Hij doet ons verslag van zijn gesprek met John Miller over hoe een introverte kerk missionair kan worden. Hij geeft in zijn boek Jerram Barrs het woord en deze werkt de stelling ‘juist je sterke punten zijn ook je zwakke punten’ uit richting de gereformeerde t

Aad schrijft verder: “’(…) geen realistisch mens vindt het gemakkelijk zichzelf lief te hebben of te vergeven, en daarom moet iemands zelfaanvaarding gefundeerd zijn in het bewustzijn dat God hem aanvaardt in Christus. In zekere zin is de sterkste zelfliefde die we kunnen hebben (…) niet meer dan het spiegelbeeld van de levende overtuiging dat God ons liefheeft. Geloof dat in staat is zich te warmen aan het vuur van Gods liefde, en dat het niet nodig heeft liefde en zelfaanvaarding te stelen van andere bronnen, is in feite de wortel van heiliging.’” Aad vraagt in zijn boek aandacht voor wie je in Christus bent. “’Alleen wie zich bewust van de voorrechten van zijn positie in Christus heeft de mogelijkheid om werkelijk te leven tot eer van God en naar Gods bedoeling.’” Wat zijn er veel mensen die worstelen met hun zelfaanvaarding en zelfliefde. Wordt de boodschap over wie we zijn in Christus in de kerk wel voldoende voor het voetlicht gehaald? Ook de boodschap wie wij zijn in Christus

Het boek ‘ de kerk die leeft – vijf pijlers van de christelijke gemeente ’ van Aad Kamsteeg bestaat uit twee delen. Een deel waarin Aad schrijft over zijn ontmoetingen begin jaren negentig met Noord-Amerikaanse voorgangers (hedendaagse puriteinen). En een deel waarin hij vijf pijlers ‘onder een gezonde gemeente in de 21e eeuw’ beschrijft. In het eerste deel komt vooral aanbod wat we rechtvaardiging en heiliging noemen. Aad geeft daarbij regelmatig het woord (via citaten) aan genoemde voorgangers. Rechtvaardiging en heiliging hebben alles met elkaar te maken, horen onverbrekelijk bij elkaar: “(…) wanneer heiliging een andere basis krijgt dan genade, ontaardt het streven om goed te doen algauw in moralisme en wetticisme.” Er is sprake van een volgorde: “Eerst moet ik in geloof mijn positie ‘in Christus’ innemen (AG: identiteit). (…) Pas als je dat in geloof hebt aangenomen, ga je het actief toepassen (AG: gedrag e.d.).” “(…) in Christus zijn we volmaakt voor God (Kol. 2 : 10). En t