Arjan's blog

In hoofdstuk 6 van het boek ‘ Gods geheime plan ’ schrijft Dallas Willard over de ‘twee grootste belemmeringen of blokkades voor een leven in voortdurende interactie met God en een gezonde groei in het koninkrijk’. Dit naar aanleiding van Matteüs 6 . Die twee grootste belemmeringen of blokkades zijn: verlangen naar de goedkeuring van anderen en het verlangen naar de zekerheid van materiële rijkdom. Bij het verlangen naar goedkeuring van anderen gaat het over status, over presteren, over succesvol zijn. Status is volgens Arie de Rover in zijn boek ‘Leven na de genadeklap’ een belangrijke voedingsbron voor onze (‘oude’, niet bevrijde) identiteit. Tim Keller noemt succes in zijn boek ‘ Namaakgoden ’ een afgod. Hij schrijft: “Meer dan andere afgoden geeft eigen succes en prestatie het gevoel dat je zelf een god bent, dat je zekerheid en je waarde berusten op je eigen wijsheid, kracht en staat van dienst.” Willard schrijft over de valstrik van status het volgende: “Het v

Wat is het mooi om de inhoud van boeken onderling met elkaar te vergelijken. Zo lopen er allerlei lijnen tussen de boeken van Tim Keller ( Namaakgoden , De vrijgevige God en Bevrijd van je zelf ) en het boek van Arie de Rover (‘Leven na de genadeklap’). En ik denk dat ook Dallas Willard het boek van Arie met instemmend gemompel en goedkeurende knikjes zou lezen. Ik zal uitleggen waarom ik dat denk. Willard schrijft naar aanleiding van Matteüs 5 : 21 - 48 in zijn boek ‘ Gods geheime plan ’ over ‘de gezindheid van het koninkrijk: Meer dan de goedheid van de schriftgeleerden en farizeeën’. Willard behandelt in dit hoofdstuk de vraag: “Wie is nu werkelijk een goed mens?” Hij zegt er in hoofdstuk 5 o.a. dit over: “Juist omdat Jezus inzicht heeft in de structuur van de menselijke ziel, heeft Hij het over de oorzaken van onze fouten en niet over de daden zelf. (…) Hij wist heel goed dat het probleem van het menselijke bestaan niet zit in onze verkeerde daden, ook al wordt dat

Het nieuwe leven heeft een aantal basiskenmerken die gelden voor alle mensen die dat nieuwe leven leiden. Die kenmerken zijn basale levensvoorwaarden die onmiskenbaar horen bij kinderen van Gods huisgezin. Daar schrijft Arie de Rover in hoofdstuk 7 van zijn boek ‘ Het leven na de genadeklap ’ over.  “De motor achter jouw nieuwe identiteit is (…) het grote verlangen om te worden als de bron van je identiteit.” Er ontstaat een relatie tussen God en jou. Een relatie die gekenmerkt wordt door liefde. “Gods liefde verandert je van binnenuit, zodat je ook aan de buitenkant (je gedrag) steeds meer op je Vader wilt lijken.” Je houding in relaties met anderen verandert. In de Bergrede schetst Jezus het karakter van iemand die de genadeklap aan den lijve heeft ondervonden. Je meest persoonlijke en intiemste relaties met je ouders, partner en kinderen ondergaan een verandering. Je nieuwe identiteit en kijk op het leven verandert hoe je tegen je werk en talenten aankijkt. “Je hebt je geld en

Volgens Arie de Rover is er een gerede kans dat ondanks misschien een gelukkig leven, je gevangen zit. Hij vergelijkt in hoofdstuk 4 van zijn boek ‘ Leven na de genadeklap ’ het leven met een gevangenis. “Velen van ons leven zonder het te weten ook in zo’n gevangenis: de gevangenis van de transactionaliteit, het ‘voor wat hoort wat’. Maar we zijn daar zo aan gewend geraakt, dat ons dat beter en veiliger lijkt dan een leven in vrijheid. Bijna niemand kiest vrijwillig voor het leven in vrijheid. (…) Daarvoor is vaak eerst een crisis nodig. Een crisis die je als het ware richting de vrijheid duwt.” De enige uitweg uit de gevangenis is, je betekenis en zekerheid van buiten het ruilhandelsysteem laten komen. Arie gebruikt in zijn boek het beeld van een kind in de baarmoeder en van een geboorte. Hij noemt in hoofdstuk 5 een crisis of moment van inspiratie de weeën van een geestelijk geboorteproces. Ze vormen de inleiding tot een geestelijke geboorte. “Een geboorte brengt altijd een

Arie de Rover heeft (i.s.m. Wilfred Hermans) een boek uitgebracht: ‘ Leven na de genadeklap ’. Met het boek wil Arie bereiken dat jij vrij bent. Die vrijheid is volgens Arie afhankelijk van het (echt) kennen van Gods genade. “Genade verandert je leven. Het maakt je daadwerkelijk vrij.” Arie schrijft dat de scheurtjes in zijn levensgeluk grote barsten werden door glasheldere preken van Tim Keller . Keller heeft dus een belangrijke rol gespeeld in de verandering die Arie heeft doorgemaakt. Het is daarom niet zo verbazingwekkend dat Keller Arie geïnspireerd heeft bij het schrijven van het boek. Het door Arie gekozen thema ‘vrijheid’ vind je dan ook terug in o.a. het boekje ‘ Bevrijd van jezelf ’ van Keller.  Aan de hand van een plaatje of model legt Arie in hoofdstuk 1 uit hoe de persoonlijkheid van de mens in elkaar steekt. De bouwstenen van je persoonlijkheid zijn: je gedrag, je talenten, je drijfveren en je identiteit. De identiteit kent een natuurlijke behoefte om betekenis en

Ik heb op m’n blog al eens geschreven over ‘de dialoog’. Over de dialoog in een huwelijk . Over de dialoog als manier waarop er omgegaan kan worden met verschillen in de kerk .  Maar, wat is een dialoog nu precies? Het woord ‘dialoog’ is eigenlijk een containerbegrip. Het woord kan allerlei verschillende betekenissen hebben. Zo kan ‘dialoog’ de wijze van communiceren aangeven: een gesprek tussen twee mensen. Het woord kan ook een politieke lading meekrijgen. Zo gaf het ND een artikel deze kop mee: ‘ FARC: dialoog is enige oplossing ’.  Daarnaast is dialoog ook een relationeel begrip. In de contextuele benadering (Nagy) is dialoog een belangrijke term. Een dialoog is in die benadering de werkelijke ontmoeting tussen mensen. Door dialoog te koppelen aan ontmoeting is al veel gezegd. Ik schreef er al eerder over: over ‘ het geluk van de ontmoeting ’ en over ‘ mislukte ontmoetingen ’. En over een echte ontmoeting die niet beoordeelt en niet veroordeelt . Een dialoog is de meest b

Er is in Nederland opnieuw een boek van Tim Keller verschenen: ‘Bevrijd van je zelf’ met als ondertitel ‘De weg naar echte christelijke blijdschap’. Weliswaar een klein boekje (42 pagina’s), maar wel met een ‘grootse’ inhoud. Het boekje geeft een uitwerking van 1 Korintiers3  : 21 – 4 :7 . Volgens Keller wordt in dit tekstgedeelte een benadering van ons zelfbeeld, van ons eigen ik en van de manier waarop we naar onszelf kijken gegeven, die absoluut anders is dan zowel de traditionele als de (post)moderne benadering. In hoofdstuk 1 schetst Keller de natuurlijke toestand van het menselijke ego. Het menselijke ego is leeg : normaal gesproken bouwt het menselijke ego op iets buiten God. Het ego doet pijn , doet zeer. Het ego trekt voortdurend de aandacht. Het zorgt er voortdurend voor dat we nadenken over ons uiterlijk en de manier waarop we behandeld worden. Het ego is druk met vooral de volgende twee dingen: vergelijken en opscheppen. En als laatste is het ego ook breekbaar . Br

In de Reformatie van 24 augustus jl. (nr. 22) vertelt ds. Klaas van den Geest over de door hem gevolgde Master Missionaire Gemeente. Van den Geest zegt in dat interview o.a. het volgende: “’Ik denk echt dat de kerk in haar huidige vorm bezig is met een proces van innerlijke en geestelijke uitholling. Veel jongeren ervaren geen innerlijke band meer met het kerk-instituut en de burgerlijke cultuur in de kerk. Er is gebrek aan crisisbesef. Van de jongeren die belijdenis doen, staat binnen een paar jaar een aantal buiten de kerk. Dus ja: het roer moet om. Mijn studie heeft alleen maar mijn urgentiebesef versterkt.’” Dat gebrek aan of afwezigheid van crisisbesef noemt Van den Geest ook al eerder in het interview. Hij heeft het daarbij over de gemeente waarvan hij voorganger is. Hij noemt hier m.i. een terecht aandachtspunt. Ook in de gemeente waarvan ik lid ben, is er sprake van een (flinke) crisis. De feiten liegen er niet om. Daarbij realiseer ik mij dat feiten verschillend uitgel

Ds. Jacob Glas schreef in De Reformatie (nr. 23 – 2012) de column ‘Leerlingen maken’. Glas zegt daar o.a. het volgende: “De omschrijving ‘leerlingen maken’ danken we aan Jezus. Hij gaf zijn eigen leerlingen deze taak, maar beperkte die niet tot de eerste generatie. (…) Mensen moeten zich in vertrouwen aan Jezus overgeven en zich aansluiten bij deze gemeente. Maar dan begint een levenslang proces van discipelschap waarin de ene gelovige de ander in het volgen van Christus ten voorbeeld is.” Deze column trok mijn aandacht, omdat ik het boek ‘ Gods geheime plan ’ van Dallas Willard aan het doorwerken ben. Dit boek gaat ook over leerlingen zijn, leerlingen maken, over discipelschap. Willard zegt zelf over dit boek: “In dit derde boek wordt het leerlingschap van Jezus voorgesteld als de kern van het evangelie.” Maar, als discipelschap de kern van het evangelie is, welke plaats geven kerken dan aan discipelschap? Glas zegt er dit over: “Kerken zijn over het algemeen bijzonder sl

Albert van Dieren schrijft in het boek ‘Als jij en ik wij worden’ (van Hans Groeneboer) over ‘de dialoog – als weg naar vernieuwd vertrouwen’. ‘Dialoog gaat over een wijze van in relatie zijn en niet over alleen maar praten met elkaar. Het gaat over in relatie zijn op een manier waarmee men zichzelf laat zien, zijn eigen waarheid inbrengt en tegelijkertijd ook blijft openstaan voor de ander en diens waarheid.’ Twee belangrijke pijlers waarop een huwelijk gebouwd dient te zijn, zijn: liefde en vertrouwen. Naast de beide partners komt er een derde identiteit bij namelijk het ‘wij’. ‘De mate waarin iemand investeert (AG: in het ‘wij’ en daardoor in de ander), heeft te maken met hoe liefde en vertrouwen als fundamentele pijlers ontwikkeld zijn in ieders persoonlijk leven.’ De begrippen ‘liefde’ en ‘vertrouwen’ worden verder uitgewerkt in dit hoofdstuk. Verschillen tussen een man en een vrouw zijn waardevol en maken onze verbinding ook waardevoller. ‘Probeer nooit van elkaar te verw

‘Als jij en ik wij worden’ is een boek van Hans Groeneboer. De titel geeft al aan dat het boek over het huwelijk gaat. In het boek gaat Hans dieper in op de huwelijksrelatie en behandeld hij vragen als: Wat is een huwelijksrelatie? Wat maakt deze relatie uniek? Wat zijn gezonde voorwaarden? Wat mag je wel en wat mag je niet van elkaar verwachten? Veel mensen beginnen hun huwelijk met hooggespannen verwachtingen. Goede en terechte verwachtingen, maar ook met verwachtingen die in de praktijk onhaalbaar zijn. Die niet deugen, niet juist zijn. Verwachtingen zoals: We mogen geen ruzie maken of conflicten aangaan. We moeten zoveel mogelijk samen doen. We moeten altijd alles van elkaar weten. Hooggespannen verwachtingen kunnen dan onhaalbare idealen worden, die uiteindelijk kunnen uitmonden in onverschilligheid. De geschiedenis van het eerste huwelijk van Adam en Eva gebruikt Hans om allerlei basisprincipes van het huwelijk te beschrijven. Deze basisprincipes vormen de inhoud van zi

Ik schreef al eerder over de recensie ‘ Is diversiteit in de kerk altijd goed? ’ van Hans Schaeffer. In dit artikel schrijft Schaeffer dat de waarheidsvraag altijd gesteld moet worden in de vorm van een vraag: lees ik de Bijbel goed, als ik meen dat zus of zo niet juist is? Dit doet mij sterk denken aan wat Dallas Willard in zijn boek ‘ Gods geheime plan ’ schrijft over ‘het verzoek als hart van gemeenschap’. Hij schrijft dit naar aanleiding van Mat. 7 : 7 – 11 . Ik schreef eerder dat van iets zeggen dat het dé waarheid is, gemakkelijk een manier kan zijn om je eigen gelijk af te dwingen. Jouw waarheid verhef je daarmee tot dé waarheid: eind van alle tegenspraak. Je forceert daarmee als het ware je eigen gelijk bij anderen. Zo met de waarheid omgaan, leidt niet tot verbondenheid. Het stellen van de waarheidsvraag in de vorm van een vraag heeft een heel andere werking. Willard schrijft er dit over: “Omdat ik ze niet langer probeer te forceren , wordt zuivere communicatie,

In het ND van vandaag staat een recensie van het boek: Mijn gelijk en ons geluk van Piet Schelling. De recensie heeft de titel ‘ Is diversiteit in de kerk altijd goed? ’ en is geschreven door Hans Schaeffer. Schaeffer vat het boekje zo samen: “In veel verschillende bewoordingen klinkt zo het refrein in dit boekje: praat met elkaar, veroordeel elkaar niet.” Ook zegt Schaeffer dit: “De diepste reden en motivatie om diversiteit te accepteren ligt voor de auteur in de stelling: diversiteit is goed. Moeilijk misschien, omdat je zelf iets anders vindt of beleeft, maar desondanks: goed.” Het boekje, ik heb het nog niet gelezen, kan vanwege deze samenvatting al op mijn sympathie rekenen. Praat met elkaar: ga met elkaar de dialoog aan, want een dialoog aangaan betekent het aangaan van de verbinding (verbondenheid). En veroordeel elkaar niet. Veroordeling leidt tot scheiding, is destructief. En inderdaad: diversiteit is goed. Verschillen horen bij de schepping. Schaeffer mist oo

“Er wordt door christenen (...) veel tijd besteed aan pogingen om bij mensen - of men nu dader is of slachtoffer - hun gekwetste gevoelens en zelfs diepe wonden tot genezing te brengen. Men doet dit door hen ertoe te bewegen hun boosheid, onwil om te vergeven en wrok aan de kant te zetten.” “Maar stel je eens voor dat we in plaats daarvan onze tijd zouden besteden aan het inspireren en bekwamen van christenen en anderen om mensen te worden die niet te beledigen zijn, niet boos worden en op natuurlijke wijze vergeven.” “Door bewust leerlingen te maken, wordt de weg gebaand voor mensen om zo te worden. Daarom is het zo'n groot geschenk aan de mensheid.” Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus van Dallas Willard

Dallas Willard zegt ergens in zijn boek ‘Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus’ dit: “ We kunnen zelfs door een wonder niet geloven in iets leegs of vaags, laat staan dat we ernaar kunnen handelen.” Ik denk dat hij daar (o.a.) mee aangeeft, dat geloven in een vage God, in een Godsbeeld waar wij nauwelijks of geen woorden aan kunnen geven, dat dat ondoenlijk is. Niet vol is te houden. Ook zal ons handelen niet veranderen, beïnvloed worden door ons geloof als wij een vaag Godsbeeld hebben. Maar is dat niet één van de redenen dat veel (?) mensen worstelen met hun geloof: ze hebben geen beeld bij en van God? God is abstract, vaag voor hun. Ze kunnen zich geen voorstelling maken van hun God. Maar Jezus Christus is niet alleen naar de aarde gekomen om te sterven voor zondaars, maar ook om te laten zien wie God is. Jezus is het evenbeeld van God. Kijk naar Jezus en wij zien God. God behoeft niet vaag te zijn voor ons. Grün schrijft aan het eind van zijn

Anselm Grün schreef het boek ‘Beelden van Jezus’. Hij schreef het boek omdat hem (en zijn broeders in het klooster) duidelijk was geworden hoeveel clichés er van Jezus zijn. ‘Zijn persoon, zijn leven en zijn werkelijke betekenis worden nauwelijks nog waargenomen.’ Met zijn boek wil Grün ons Jezus laten zien zoals Hij werkelijk was en belangstelling wekken voor de rabbi uit Nazaret. Hij wil met zijn boek de mensen stimuleren om zich opnieuw met Jezus bezig te houden. In het boek ‘Beelden van Jezus’ beschrijft Grün 50 beelden van Jezus. Daarbij gaat het om bekende (traditionele) beelden als Jezus - het brood, Jezus – het licht, Jezus – de goede herder, maar ook onbekende als Jezus – de wildeman, Jezus - de exorcist e.a. Grün heeft er bewust voor gekozen om geen ‘systematische geschiedenis of theologie van Jezus te schrijven’, maar beelden van Jezus. ‘Beelden willen een nieuw perspectief bieden zodat we op een andere manier naar Jezus kijken. Beelden laten iets van Jezus zien

Ook Paul van Geest schrijft in zijn column ‘ Reprimande en vergeving ’ in het ND over oordelen (in de zin van ‘terechtwijzen’). “Zo schrijft Augustinus in het vijfde hoofdstukje van dit werk (AG: Praeceptum) dat iemand een ander mag terechtwijzen als deze inderdaad nalatig is geweest of laakbaar gedrag heeft getoond. Maar hij voegt daaraan toe dat de terechtwijzer moet oppassen voor zijn eigen harde woorden.  Voordat deze zijn woorden van terechtwijzing heeft uitgesproken moet hij al wél weten met welke genezende woorden hij de harde woorden verzacht. Augustinus acht het dus ontoelaatbaar dat iemand slechts kapittelt zonder de reprimande af te sluiten met woorden waaruit vergevingsgezindheid blijkt.” Dallas Willard haalt in zijn boek ‘Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus’ de heilige Dominicus aan en zegt over hem: “Hij berispte overtreders rechtvaardig en zo liefdevol dat niemand ooit opstandig reageerde op zijn correcties en bestraffing.” En Paulus zegt

Toch is volgens Dallas Willard (in zijn boek ‘Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus’) ook oordelen in de zin van beoordelen een ingewikkelde taak. “(…) omdat degenen die beoordeeld worden misschien niet in staat zijn het anders op te vatten dan als een aanval op hun persoonlijkheid.” Een negatieve beoordeling van wat ze doen kunnen ze beschouwen als een veroordeling van zichzelf als persoon (‘Ik ben wat ik doe’). Maar waarom is veroordelen nu zo destructief? Omdat een veroordeling (actie) vaak leidt tot een veroordeling als reactie. Oordeel niet (actie), opdat er niet over jullie geoordeeld wordt (reactie). Willard zegt er dit over: “Het gevolg van veroordeling en beschuldiging is een tegenaanval (reactie) met vrijwel dezelfde inzet.” Met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. “Deze wisselwerking verklaart waarom veroordeling als manier om de mensen die ons het naast staan te corrigeren of te ‘helpen’, bijna altijd zal mislukken.” Dus de

Ik sprak recentelijk met anderen over ‘oordelen’ en ‘veroordelen’. We zeiden tegen elkaar dat het oordeel een relatie blokkeert (leidt tot onverbondenheid). Ook waren wij het er over eens dat veroordelen een soort primaire menselijke reactie is, waar we (in beginsel) allemaal last van hebben. En dat wij ‘veroordelen’ moeten nalaten. We vonden het wel lastig, omdat er in de bijbel ook voorbeelden staan van een Jezus die (ver)oordeelt. Denk maar aan de ‘tempelreiniging’ (Matteüs 21 / Marcus 11 / Lucas 19). Dallas Willard schrijft in zijn boek ‘ Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus ’ over (ver)oordelen. Hij doet dit naar aanleiding van Matteüs 7 : 1 – 5 . “Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. ……” Willard stemt er mee in, dat veroordelen een soort primaire menselijke reactie is. Hij noemt het in zijn boek een diep gewortelde menselijke gewoonte om elkaar te veroordelen en te beschuldigen. Hij roept ons op die gewoonte af te leggen, er m

De vakantieperiode 2012 is definitief voorbij. Ook m'n laatste dochter is vandaag naar school gegaan. Tijd om weer eens een blog te publiceren, maar waarover? Ik heb overwogen om een blog te schrijven over ‘ Oproep: laat Stroom niet toe tot GKV ’, maar om nu na de vakantie direct al kritisch van start te gaan, dat lijkt mij niet wenselijk. Kritisch, omdat ik moeite heb met deze oproep! Laat ik bij iets positiefs beginnen: ik las de afgelopen weken het boek ‘ Gods geheime plan – De herontdekking van een leven met Jezus ’ van Dallas Willard . Wat een bijzonder boek! Via de blog van Jos Douma (dank je Jos) en via recensies over genoemd boek kwam ik ‘Gods geheime plan’ op het spoor. Het boek is er al langer, maar dan in de oorspronkelijke Amerikaanse uitgave. Daar kan ik vanwege de Engelse taal onvoldoende mee uit de voeten. Nu dus ook in het Nederlands, voor mensen met een beperking zoals ik.  ‘Gods geheime plan’ vind ik een fantastisch boek. Het is een boek dat het waard

De afgelopen maanden maakte ik een cursusdag over ‘communicatie’ mee. De dag had als doel je bewust te worden van en je te trainen in communicatievaardigheden. Het was een boeiende dag waarvan ik veel geleerd heb. Vooral aan het volgende denk ik nog regelmatig terug: communicatie is óf aanvaarding / acceptatie óf afwijzing . Met ons spreken drukken wij aanvaarding óf afwijzing uit. Wat zal het een zegen zijn als wij ons hiervan wat meer bewust zouden worden en dit zouden toepassen in ons spreken. Wat zou het heilzaam zijn als ouders in de terechtwijzing van hun kinderen aanvaarding meegeven. Wat zou het constructief zijn als mannen en vrouwen in hun relatie acceptatie aan elkaar doorgeven. Wat zou het goed zijn als in de kerk (pastorale) gesprekken gekenmerkt worden door onderlinge aanvaarding en acceptatie in plaats van afwijzing. Ik snap nu ook beter dat Henry Cloud waarheid zonder genade (of liefde) veroordeling noemt. Het spreken van waarheid zonder aanvaarding (zonder g

Ik hoor soms mensen zeggen dat ze dé  bijbelse waarheid (moeten) verdedigen. Op moeten komen voor de waarheid zoals die in de bijbel staat. Daar is op zich niets mis mee, maar weten ze wel zeker dat het om de waarheid gaat of is er sprake van hun waarheid? De bijbelse waarheid zoals zij die zien? In de gemeente waarvan ik lid ben, speelt een kwestie waarbij zustergemeentes een heel andere waarheid hanteren dan de gemeente waarvan ik lid ben. Zusterkerken dus die over dezelfde kwestie heel anders denken. Is dat niet een aanwijzing dat er bij ons in deze kwestie te snel gesproken wordt over de waarheid? En dat er sprake kan zijn van de waarheid zoals wij die zien in plaats van de waarheid? Iets het predicaat ‘ de bijbelse waarheid’ meegeven heeft nog een ander effect. Het zet de onderlinge communicatie op scherp. Een dialoog is daarmee nauwelijks meer mogelijk en daarmee de mogelijkheid van verbinding, onderlinge verbondenheid. Iemand zei eens: “ (…) als mens is het w

Kees Roest schreef het boekje ‘ Niets moet, alles mag –Praktische handleiding voor gezond denken en zelfvertrouwen ’. In het boekje besteedt Roest aandacht aan de vraag: ‘Waar hebben wij het vaak moeilijk mee?’ ‘(…) met het accepteren van onszelf zoals wij zijn, het accepteren van anderen zoals ze zijn en het accepteren van de omstandigheden zoals deze zich aandienen.’ Deze blog (en het boekje van Roest) sluit daarmee mooi aan op mijn vorige blog ‘ Een grote God en een grote ik ’. In die blog schreef ik o.a. over het klein en minderwaardig denken over jezelf. Het onderstrepen van je aanvaard-, geaccepteerd- en geliefd-zijn is één ding, maar de grote vraag is hoe je dat je toe kan eigenen. Ook kan er sprake zijn van psychische obstakels, ‘denkfouten’, ongezonde moetens, etc. Het hameren op het aambeeld van aanvaard-zijn is dan ontoereikend. Om zicht te krijgen waarom wij dit zo moeilijk vinden, moeten we ons volgens Roest verdiepen in de mechanismen die een dergelijke oneve

Ik las deze week een tweet (twitterbericht) van Wilkin van der Kamp: ‘Je kunt niet in een grote God geloven en klein en minderwaardig over jezelf blijven denken.’ Wat een mooie tweet is dit! Waarom? Omdat er zoveel, zoveel, zo heel veel mensen zijn die klein en minderwaardig over zichzelf blijven denken. Van zo’n manier van denken over zichzelf niet los kunnen komen. Wat is het verdrietig als mensen zo over zichzelf (blijven) denken. Juan Carlos Ortiz besteedt in zijn boek ‘Leven met Jezus van dag tot dag’ ook aandacht aan dit thema. Hij schrijft over de vraag: Waarom accepteert, aanvaardt God je? ‘Accepteert God ons omdat we zo aardig zijn, omdat we een goed karakter hebben, omdat we zo spontaan zijn? Accepteert Hij ons omdat we geloven dat we de juiste leer hebben? Accepteert Hij ons omdat we allerlei goede werken doen? Nee, Hij accepteert ons op grond van het bloed van Christus.’ Ortiz stelt de vraag: Waarom heeft God je lief? ‘Omdat Hij ons gemaakt heeft en wij zijn

Als je de voorkeur geeft aan zo’n leven, boven religie , word je relatie met Hem vertrouwelijk. De vriendschap met Christus groeit . We gaan steeds meer het gesprek met Christus aan en bewaren dat spreken niet alleen meer voor onze tijden van gebed. Het is meer een voortdurende dialoog met Christus. We luisteren steeds meer naar de Geest die in ons leeft. ‘Leven in de Geest is niet: geleid worden door het systeem van een religie, het is geleid worden door de innerlijke aanwezigheid van God.’ Ortiz schrijft dat er (veel) christenen zijn die hun leven in tweeën delen: een geestelijk leven en een wereldlijk leven. Op die manier heb je twee middelpunten in je leven. Christus en iets of iemand anders. Op die manier leven wij het Koninkrijk van God niet voor aan de mensen om ons heen. Het licht zetten we zo onder de korenmaat. Laat zien wie je werkelijk bent. Laat zien dat je een levende relatie hem met God (een Persoon, niet een stel regels). Mensen om ons heen moeten volgens Ortiz de l

Juan Carlos Ortiz schreef het boek ‘ Leven met Jezus van dag tot dag ’ (Living With Jesus Today). Hij schrijft in zijn boek over geestelijke groei en vraagt zich af hoe het kan dat sommige christenen niet veranderen (groeien). ‘Groei komt vanzelf als wij ons leven op Hem richten en als wij weten dat Hij in ons leeft. Het is zijn leven in ons dat vrucht voortbrengt.’ Ook houdt Juan ons voor dat een te sterk bewustzijn van de Christus-naar-het-vlees je kan belemmeren om Hem in de geest te kennen. Christus is niet alleen een Jezus die ooit geleefd heeft (historische Jezus), maar ook ‘de levende, verheerlijkte Jezus die ook vandaag in ons midden is’. Kennis van de historische Jezus moet als doel hebben Hem te kennen zoals Hij nú is. Wij hebben een relatie niet met Jezus die ooit geleefd heeft, maar met Christus zoals Hij nú is. Groei komt voort uit leven. Alleen iets wat leeft, kan groei geven. Ortiz schrijft over het verschil tussen het oude en nieuwe verbond . Eén van de versch

Anselm Grün geeft in zijn boek ‘Benedictijnse regels – voor een gelukkig leven’ een voorbeeld van een gouden regel vanuit de Bijbel ( Matteüs 7 : 12 ): Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen . “Het is een gouden regel, omdat hij het leven aangenamer maakt en omdat hij ons leven iets van de glans van volmaaktheid en volledigheid geeft.” Wat een mooi en sprekend voorbeeld is dit! Stel je eens voor dat wij vanaf nu ons zouden laten leiden door deze regel: behandel anderen zoals jezelf behandeld zou willen worden . Het leven zou er drastisch anders uit gaan zien. Relaties zouden herstellen. Verdorde gemeenschappen zouden opbloeien. We zouden alleen nog maar eerlijk zaken met elkaar doen. Het percentage echtscheidingen zou teruglopen, etc., etc. Grün heeft gelijk: het leven zou iets van de glans van volmaaktheid en volledigheid terugkrijgen. De praktijk is echter weerbarstig. Wij passen deze gouden regel onderling niet altijd toe. Wij hanteren e