Vergeving is goed, maar verzoening is beter

Cloud / Townsend maken in hun boek ‘Grenzen’ een onderscheid tussen vergeving en verzoening. Vergeving heeft te maken met een schuld uit het verleden. ‘Vergeving is iets dat we doen met ons hart; we zetten de ander vrij van een schuld die hij naar ons toe heeft. Degene die mij iets schuldig is, hoeft mij niet om vergeving te vragen. Het is een werk van genade in mijn hart.’ Voor vergeving is slechts één partij nodig: ikzelf.

Met vergeving bereik je niet altijd verzoening. Voor verzoening heb je twee mensen nodig (slachtoffer én dader). Je kunt verzoening aanbieden, maar het hangt er wel vanaf of de ander (dader) zijn houding erkent, berouw toont. Verzoening heeft met de toekomst te maken. Als iemand berouwt getoond heeft en vertrouwen bewezen is, dan kan iemand weer worden ‘binnengelaten’.

‘Vergeving verschaft mij grenzen omdat ik de scherpe angel van de persoon die mij zo heeft gekwetst verwijder. Als ik niet-vergevingsgezind ben, ben ik nog steeds gebonden aan een vernietigende relatie met hem. Niet-vergevingsgezindheid vernietigt grenzen. Is het meest vernietigende wat je jezelf kunt aandoen.’ ‘Maar als iemand in ontkenning leeft of slechts met de mond beterschap belooft, zonder daarbij enige verandering aan te brengen of hulp te zoeken, dan heb ik het nodig mijn grenzen te stellen, zelfs al heb ik hen vergeven.’

Vergeving is goed, maar verzoening is beter. Vergeving leidt niet tot een herstel van relaties. Er blijft veelal (terecht) een vorm van geschaad vertrouwen, van gezond wantrouwen. De dader wordt terecht op afstand gehouden. Bij verzoening ontstaat er een herstel van vertrouwen. Een herstel van de relatie. Daarom is vergeving goed, maar zal er gewerkt moeten worden aan verzoening. Maar laten we niet wachten met vergeving op een mogelijke verzoening. Over vergeving beslis jezelf, voor verzoening heb je ook de ander (de dader) nodig.