Arjan's blog

De afgelopen maanden maakte ik een cursusdag over ‘communicatie’ mee. De dag had als doel je bewust te worden van en je te trainen in communicatievaardigheden. Het was een boeiende dag waarvan ik veel geleerd heb. Vooral aan het volgende denk ik nog regelmatig terug: communicatie is óf aanvaarding / acceptatie óf afwijzing . Met ons spreken drukken wij aanvaarding óf afwijzing uit. Wat zal het een zegen zijn als wij ons hiervan wat meer bewust zouden worden en dit zouden toepassen in ons spreken. Wat zou het heilzaam zijn als ouders in de terechtwijzing van hun kinderen aanvaarding meegeven. Wat zou het constructief zijn als mannen en vrouwen in hun relatie acceptatie aan elkaar doorgeven. Wat zou het goed zijn als in de kerk (pastorale) gesprekken gekenmerkt worden door onderlinge aanvaarding en acceptatie in plaats van afwijzing. Ik snap nu ook beter dat Henry Cloud waarheid zonder genade (of liefde) veroordeling noemt. Het spreken van waarheid zonder aanvaarding (zonder g

Ik hoor soms mensen zeggen dat ze dé  bijbelse waarheid (moeten) verdedigen. Op moeten komen voor de waarheid zoals die in de bijbel staat. Daar is op zich niets mis mee, maar weten ze wel zeker dat het om de waarheid gaat of is er sprake van hun waarheid? De bijbelse waarheid zoals zij die zien? In de gemeente waarvan ik lid ben, speelt een kwestie waarbij zustergemeentes een heel andere waarheid hanteren dan de gemeente waarvan ik lid ben. Zusterkerken dus die over dezelfde kwestie heel anders denken. Is dat niet een aanwijzing dat er bij ons in deze kwestie te snel gesproken wordt over de waarheid? En dat er sprake kan zijn van de waarheid zoals wij die zien in plaats van de waarheid? Iets het predicaat ‘ de bijbelse waarheid’ meegeven heeft nog een ander effect. Het zet de onderlinge communicatie op scherp. Een dialoog is daarmee nauwelijks meer mogelijk en daarmee de mogelijkheid van verbinding, onderlinge verbondenheid. Iemand zei eens: “ (…) als mens is het w