Arjan's blog

Hans Groeneboer schrijft in ‘Leven of overleven’ ook een hoofdstuk over ‘rouwverwerking en seksualiteit’. Vanuit onze natuur (in het paradijs) zijn we gemaakt om te dienen en te geven. Door de zondeval richten we ons op het ontvangen in plaats van op het geven, en op het heersen in plaats van op het dienen. “Bij slachtoffers van seksueel misbruik is er genomen.” Dit onrecht wordt nog groter als het plaatsvindt tussen ouders en kinderen of andere familieleden en kinderen uit het gezin. “Deze volwassen mensen hebben – (…) – een destructieve kracht in zich, die hen ertoe kan brengen misbruik te maken van het vertrouwen van het kind.” Het kind moet een rouwproces door om deze schadelijke jeugdervaringen te verwerken. Rituelen en symbolen zijn volgens Hans Groeneboer onmisbaar in het verwerken van pijn en verdriet, die veroorzaakt zijn door verlies. “Ze helpen om dat wat in ons onderbewuste aanwezig is ook in onze ratio tot werkelijkheid te maken.” “Rituelen en symbolen helpen om wa

In zijn boek ‘Leven of overleven’ schrijft Hans Groeneboer ook over ‘loyaliteit’. “Loyaliteit is als een natuurkracht in de ouder-kind-relaties aanwezig.” “Loyaliteit is ook een kracht die enorm veel problemen kan brengen in het leven van mensen en hun families.” Loyaliteit heeft met voorrangsregels te maken. Zo zal een kind op een gegeven moment het ouderlijk huis verlaten en een keuze maken voor een partner. Die keuze voor een partner betekent niet dat het kind deloyaal wordt aan de ouders. De partner krijgt voorrang boven de ouders. Maar vaak is er ook loyaliteitsstrijd. Zo komt er vaak gespleten loyaliteit voor in gezinnen waarin de ouders scheiden; “Kinderen zitten klem tussen strijdende ouders en worden vaak gedwongen om keuzes te maken tussen de één of de ander.” “Deze gespleten loyaliteit brengt een enorme destructieve kracht in het leven van het kind, (…). Deze destructieve kracht komt later in andere relaties tot uiting.” Een ander probleem in de loyaliteit binnen

Lijden en pijn horen bij het leven (na de zondeval). “We zullen als mens moeten leren met dit lijden en deze pijn om te gaan door goede manieren van rouwverwerking (…).” Hans Groeneboer komt in zijn boek ‘Leven of overleven’ dan met een belangrijk principe: “leren omgaan met pijn en rouw is vooral leren om te geven en nieuwe manieren vinden om weer te kunnen geven.” Voor het proces van rouwverwerking zijn zowel Gods activiteiten als onze activiteiten noodzakelijk. God respecteert daarbij onze autonomie en onze persoonlijke verantwoordelijkheid. “Als je niet wilt luisteren of je niet open wilt stellen, zal God de deur niet openbreken.” Hans beschrijft in zijn boek ook hoe we kunnen leren om te gaan met pijn en rouw in ons leven. Hij ziet daarin een rode draad bij het verwerken van rouw. Komen in tegenwoordigheid van God : aangesloten zijn op de belangrijkste krachtbron in je leven, namelijk God. Geloof kan een belangrijke hulpbron zijn. Geloof sluit persoonlijke

In hoofdstuk 6 van het boek ‘Leven of overleven’ schrijft Hans Groeneboer over ‘overlevingsmechanismen’. Zo’n mechanisme voorziet de persoon die de pijn niet onder ogen kan zien in een manier om toch te kunnen overleven (positief). “Dit overleven is echter destructief in de huidige relaties” (negatief). Hij noemt als overlevingsmechanismen: overdracht (herinneringen en ervaringen van het verleden worden geprojecteerd op het heden), vermijding, aandragen van oplossingen en ongepast zorg, afstand creëren, isolement en het verschuiven van verantwoordelijkheid (slachtofferrol). “We kunnen spreken van een grote mate van onvrijheid als mensen in dergelijke overlevings­mechanismen terechtkomen.” “De sleutel om onrecht te stoppen in de geschiedenis van onze geslachten zal liggen in het oppakken van de verantwoordelijkheid.” Maar wie is eigenlijk verantwoordelijk? God gaf de mens het vermogen een eigen autonomie te hebben: in de mens is kracht en autoriteit aanwezig om een eigen weg te

In het boek ‘Leven of overleven’ schrijft Hans Groeneboer over het relationele netwerk. Het relationele netwerk bestaat allereerst uit de gezinnen en de families waarin we geboren zijn. Onrecht en recht komen in ieder gezin en familie voor. Ouders zorgen voor hun kinderen en kinderen voor hun ouders (zorgpatronen). Er kan ook ongepast gezorgd worden. Ongepaste zorg is zorg die ten koste gaat van jezelf. Ongepaste zorg ‘is een onrecht in de relatie tussen de ouders en het kind, en is vaak de oorzaak van het niet kunnen verwerken van rouw’. “Wat kunnen we doen als we erachter komen dat kinderen ongepast geven of als we erachter komen dat we zelf in onze jeugd ongepast gegeven hebben?” Hans schrijft dat het hier gaat om een gezonde balans en duidelijke grenzen. Ouders moeten hun kinderen de grenzen leren van wat gepast is en wat ongepast is. Kinderen zullen vanuit loyaliteitsdrang zorgdragen voor hun ouders en de overige gezinsleden. Niet al het zorgdragen is destructief. Hierbij